သူမအတြက္မဟုတ္တဲ့ သူမရဲ့ေကာင္းကင္

ငွက္တစ္အုပ္က တိမ္လႊာေတြကို ေလဟုန္စီးၿပီး ဟိုးအေ၀းေကာင္းကင္ၿပာထဲ ေၿပး၀င္ပ်ံသန္းသြားၾကတယ္။ ကြ်န္မလည္း နီညိဳေရာင္စက္ဘီးေလးကို အားကုန္နင္းလ်က္ လက္တစ္ဘက္မွ ေဘး၀ဲယာမွာ အေလ့ က် ေပါက္ေနတဲ့ ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြကို ထိခတ္ က်ီစယ္လို႔ေပါ့။ ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြေပၚ ၿဖတ္ေၿပးတိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလဟာေအးၿမသန္႔စင္လို႔ေနတယ္။ ကြ်န္မတ၀ၾကီး ရွဴ သြင္းပစ္လိုက္တယ္။

ကြ်န္မရဲ့ စက္ဘီးၿခင္းထဲမွာ workshop တ၀ိုက္မွာသာ ေပါက္ေလ့ရွိတဲ့ ကညြတ္ပင္မ်ားက ေနရာအၿပည့္ ယူထားတယ္။ ကြ်န္မ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ထိုကညြတ္ပင္ေတြကို လက္သန္းေလာက္ပုိင္း၊ အိမ္ ကေန ေမေမ မသိေအာင္ လြယ္အိတ္ထဲ ၀ွက္ယူလာတဲ့ ပုစြန္အခ်ိဳ ေၿခာက္နဲ႔ေၾကာ္၊ canteen မွ တစ္လံုး တစ္ရာၿဖင့္ ၀ယ္လာတဲ့ ၾကက္ဥႏွစ္လံုးကိုလည္း ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလးေၾကာ္၊ အရည္ေသာက္အေနၿဖင့္ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ေရေႏြးထဲ သံပုရာသီး အနည္းငယ္ညွစ္၊ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္ႏွစ္ေတာင့္ေလာက္ပစ္ထဲ့၊ အသားမွုန္႔ခတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ... ထမင္းၿမိန္ေစမဲ့ညေနခင္းေလးကို စိတ္ကူးၿမင္ေယာင္မိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၿမန္ ႏွုန္းကို ႏွစ္ဆတုိးၿပီး အိမ္ကေလးဆီ အေသာ့ႏွင္ေခ်မိေတာ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လက ကြ်န္မကိုေတြ႔တာနဲ႔ အဆက္မၿပတ္ေဟာင္တတ္တဲ့ ကမ႓ာၻၻေက်ာ္ပင္ ခုေတာ့့ အၿမီးေလး နန္႔ကာၾကိဳတတ္ေနၿပီ။ ၿခံ၀င္းေထာင့္က စပယ္ရံုေလးက အဖူးမ်ားပင္ေ၀ေနၿပီ။ ေရတြင္းစပ္က ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း ကေတာ့ အညြန္႔တလူလူ  ရြက္ႏုမ်ားၿဖာလို ့။

ဆရာတို႔အိမ္ခန္းေတြဟာ ေက်ာင္းမွေပးထားတဲ့ အခန္းေတြၿဖစ္ၿပီး မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ေသာ့ ခတ္ေလ့မရွိဘူး။ အ၀င္ တံခါးကိုေစ့ထားၿခင္းသည္ပင္ လူမရွိၿခင္းဧ။္ သေကၤတမို႔ ကြ်န္မ တံခါးကိုအသာ တြန္းဖြင့္၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အရင္ကၾကမ္း ၿပင္ေပၚၿပန႔္ ၾကဲေနတတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ား၊ ကက္ဆက္ တိတ္ေခြ မ်ားဟာ သ႔ူေနရာနဲ႔သူစင္ေပၚမွာ အစီအရီ ေနရာယူလို႔။ ကြ်န္မ အိမ္ေလးဆီေရာက္ေနမွန္း မြန္မြန္သိ ရင္ေတာ့ … ဆရာ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ေနတဲ့ အခန္းဆီ တပည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သြားတာ က ေနအစခ်ီၿပီး ... လူ႔ေဘာင္စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ကြ်န္မလ်စ္လ်ဴ ရွဳ ထားခ်င္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြ၊ ကြ်န္မေမ့ထားခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့အသံေတြ။ ကြ်န္မလည္းရိုးသားတယ္။ ဆရာလည္း ရိုးသားတယ္။ ဒါဆိုလံုေလာက္ၿပီေလ။ ဘာေတြကိုလိုက္နာ ဖို ့လိုေနေသးလို႔လဲ။

“ နင္တကယ္ရိုးသားတာေသခ်ာလား မိေသာ္” လို႔ ကြ်န္မမ်က္၀န္းမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး မြန္မြန္ ေမးလာတဲ့ တခဏတုန္းကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းတုန္ခါသြားတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ႏွလံုးခုန္သံကုိ လိမ္ညာလုိ႔မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္နားနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတာ ကိုး။

အဲဒီတစ္ညေန…။ အဲဒီတစ္ညေနကသာ ကြ်န္မတို႔ ဒီအိမ္ေလးဆီ မလာၿဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ... ။ အဲဒီတစ္ညေနက ဆရာသာ ေနာက္ဆံုးစာသင္ခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး အိမ္ေလးဆီ ၿပန္မလာခဲ့ဘူး ဆုိရင္ …။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဆရာ့ၿခံ၀င္းထဲက မာလကာသီးခူးေနခ်ိန္၊ ဆရာလည္း ေခါင္းကိုက္လို႔ အတန္းခ်ိန္ဖ်က္ ၿပန္လာခ်ိန္ ...။ ကြ်န္မတို႔လည္း  စာသင္ခန္းၿပန္၊ ဆရာလည္း သူ႔အခန္းသူ၀င္နား … ။ ဒီအေၾကာင္းအ ရာေတြက ဒီမွာသာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ရင္… ။ တခါ တရံမွာ ဆူးေသးေသးေလးတစ္ေခ်ာင္းက ၿပန္ႏွုတ္ဖို႔ ခက္ေန တတ္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အဆိပ္က ေၿဖေဆးမရွိေအာင္ တက္တတ္ပါလား ... ။

ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ ဆရာလည္းမဖိတ္ေခၚပါပဲနဲ႔ ဆရာ့ရ့ဲအိမ္ခန္းေလးဆီ စပ္စုခ်င္ စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ပြစာက်ဲရွုပ္ပြေနတဲ့အခန္းကို ေတာင္းဆိုသူ မရွိပါပဲ ရွင္းေပးၾက တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္မွန္းမသိ မေလွ်ာ္ ရေသးတဲ့ ဆရာ့ အ၀တ္ေတြ ကို ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ညစ္ပတ္ေပ က်ံေနတဲ့ မီးဖိုခန္းေလးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသန္႔ရွင္း ေပးခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီတစ္ညေန … ။ အဲဒီတစ္ညေနကသာ ကြ်န္မကို ဆရာအဲလိုမ်ိဳး မၾကည့္ခဲ့ဘူးဆိုရင္…။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မ ကို အဲလိုမ်ိဳးမေၿပာခဲ့ ဘူး ဆိုရင္ ... အ့ဲအၾကည့္ ကြ်န္မဘယ္လိုေမ့ႏိုင္ မွာလဲ…။ အဲ့စကား ကြ်န္မဘယ္ လို ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာလဲ…။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မ အညိဳေရာင္ ပိတ္စအေပ်ာ့သားကို လက္ေဖာင္းပံုစံခ်ဳပ္ၿပီး လက္အနားမွာ သားေရၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတဲ့ အက်ၤ ီေလးကို ၀တ္ထားခဲ့တယ္။ ဆရာဟာ လက္ေဖာင္း နားေလးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး “ မင္းနဲ႔ဒီ အက်ၤ ီအရမ္းလိုက္တယ္ ” လို ့့တုိးတုိးေလးေၿပာသြားခဲ့တယ္။ တကယ့္ ကို စကၠန္႔ေလာက္ပဲ။  အဲဒီစကၠန္႔ေလာက္ဟာ ကြ်န္မရဲ့ ေသြးေတြကိုေၿပာင္းၿပန္စီးသြားေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ တစံုတေယာက္ေပၚမွာ နားခိုတတ္လာတယ္။ ကြ်န္မဟာတစ္ေယာက္ ေယာက္အတြက္ အသက္ရွဴ တတ္လာတယ္။

အ့ဲေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မဟာ ဆရာ့အေၾကာင္းေတြကို စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ ဆရာက ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႕ေလး က မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဇာတိက ဘယ္ကလဲ။ ဆရာ့မိဘေတြကေရာ။ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမေတြေရာ။ ဆရာက ဘာအစားအစာကို ႏွစ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳးကို ၾကိဳက္ၿပီး အနာဂတ္ အိပ္မက္က ေရာ … ။ အဲလိုမ်ိဳး ကြ်န္မဟာ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရာရာကို သိခ်င္ခဲ့ေပ မ့ဲ … ဘယ္လုိ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ စံုစမ္းႏိုင္္မွာလဲ။ ဆရာဟာ စည္ကားတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က  ေၿပာင္းလာ တယ္ဆို တာရယ္… ဆရာ့မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာရယ္ေလာက္သာ နားစြန္နား ဖ်ားၾကားၿပီး ေက်နပ္ခဲဲ့ရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ခ်ိန္ကလြဲၿပီး အၿမဲလိုလို အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ ဆရာ့မ်က္၀န္းေတြကိုေတာ့ သတိထားမိ ခဲ့တယ္။ ဆရာဟာ လက္ေပါက္ ကပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္းၾကားလာရတယ္။ ဆရာကေတာ့ ပံုမွန္ ပါပဲ။ ဘယ္သူခ်ီးမြမ္းဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူသေဘာက်ဖို႔ မွမဟုတ္ဘဲ သူစိတ္ရဲ့ေစညႊန္ရာအတိုင္း သူ႔ဘ၀ ကို ေဆးၿခယ္ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအနီးနား ရြာေတြက ကေလးေတြဆီ အားရက္မွာ စာသြားၿပေပးတာမ်ိဳး၊ မုန္႔၀ယ္သြားေပးတာမ်ိဳး၊ သူ႔လစာေလးနဲ႔ ႏိုင္သေလာက္ကူညီတာမ်ိဳး။ သူ႔အယူအဆ၊ သ႔ူ ဒႆ    နအတိုင္း ဘ၀ ကို စီးေမ်ာေနခဲ့တယ္။

“ ေက်ာင္းနားကေစတီေလးကို လာဖူးၾကတ့ဲ ဘုရားဖူးေတြကို သတိထားၾကည့္မိဘူးလား တပည့္တို႔။ အားလံုးရဲ့ရည္မွန္းခ်က္ဟာ တစ္ခုတည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ဟာ တူတူပဲ။ ဒီေစတီကို ဖူးရဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ အေလာတၾကီး ၀ဲယာမၾကည့္ ခလုတ္တုိက္မိလိုတိုက္မိ၊ ေလွခါးထစ္ေတြကို ေက်ာ္လႊား ၿပီး ေၿပးတက္သြားလိုေၿပးတက္၊ အဲ့လိုလူမ်ိဳး ေတြကိုၿမင္ဘူးမွာပဲ။ အရင္ဆံုးေတာ့ ရင္ၿပင္ေပၚေရာက္ပါရဲ့၊ ဦးဆံုးေတာ့ ဖူးရပါရ့ဲ  ေမာပန္း ေနတဲ့စိတ္က ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္ညိဳမွုကိုေပးႏိုင္မွာလဲ ... ။ လူ႔ဘ၀မွာ လည္း တြဲေခၚရမဲ့သူကို လ်စ္လ်ဴ ရွဳ၊ စာနာရမဲ့သူကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ကိုယ့္ပန္းတုိင္ကိုပဲၿမင္၊ ဘယ္သူ႔ ကို နင္းေခ်သြားလဲ မစဥ္းစား၊ တကယ္ေကာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မွာတဲ့လား ... ။ တပည့္တို႔ အမွတ္တမဲ့ မေနပါ နဲ ့။ ေသခ်ာေတြးၿပီး ရွင္သန္ပါ ...။ ”

တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရရွိလို႔ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာေၿပာၿပတတ္တဲ့ ဒသနဟာ ကြ်န္မ နားမလည္ေပ မဲ့လည္း ဆရာ့ကို အထင္ၾကီးၿပီးရင္း အထင္ၾကီးလာခဲ့တာေတာ့ ၿငင္းမရေခ်။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္မလည္း အိမ္ေလးဆီ ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္သာ ေရာက္ၿဖစ္တယ္။ ဆရာတုိ႔အိမ္ခန္းေတြက စာသင္ခန္းနဲ႔ နဲနဲ လွမ္းသည္မို႔ canteen ကေန စက္ဘီးငွားရမွ အဆင္ေၿပတယ္။ ဆရာက တၿခားအခန္းမွာ စာသင္ခ်ိန္ရွိခ်ိန္၊ ကြ်န္မကလဲ ကိုယ့္အတန္းခ်ိန္ဖ်က္ၿပီးလာတာမို႔ ဆရာန႔ဲလည္း မဆံုၿဖစ္ေပ။ ေနာက္ေန႔ ဆရာနဲ႔ ဆံုရင္ေတာ့

“ ညည္းလာသြားေသးလား။ ” ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ၿပဳတဲ့ အၿပံဳးကို ဆရာ့ဆီမွာေတြ႔ရတယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ထက္ဆရာဘက္က မပိုခဲ့သလို ကြ်န္မဘက္ကလည္း မ်က္၀န္းေတြက ၀န္ခံေနတာကလြဲရင္၊ အမူ အရာေတြက သိသာလြန္းေနတာကလြဲရင္   … အဲ့ထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။

ဆရာကမေခ်ာပါဘူး။ မက္ေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပိုင္ဆိုင္မွုမ်ိဳးလဲ မရွိပါဘူး။ အကြက္က်ဲက်ဲ ပုဆိုးကို အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရွပ္ အက်ၤ ီနဲ႔သာ ၀တ္တတ္တဲ့ ဆရာ့ပံုစံဟာ အမ်ားၾကားမွာ ထင္းမေနပါဘူး။ တခါတေလ “ ညည္းစားဖို႔ ”ဆိုၿပီး ဘာလီခ်ိဳခ်ဥ္လိုမ်ိဳးေပးတဲ့အခါ ကြ်န္မဟာ လွမ္းယူဖို႔ ေမ့ေလာက္တဲ့ထိ အ့ံၾသ၀မ္း သာေနခဲ့တယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ ဆရာ့ရင္ထဲမွာ ကြ်န္မက မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တတ္ခဲ့တာပါ။ အဲထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။

“ ညည္းစာေမးပြဲ နီးၿပီေနာ္။ ”

“ ထမီကို အဲေလာက္ရွည္ေအာင္မ၀တ္နဲ႔ေလ။ ေၿမၿပင္နဲ႔တိုက္ၿပီး ေအာက္နားေတြ ညစ္ပတ္ကုန္မွာေပါ ့။ ”

အဲလိုမ်ိဳး အမွတ္တမဲ့ဂရုစိုက္ရံုေလးနဲ႔တင္ ကြ်န္မရင္ခုန္သံေတြဟာ စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့ဘဲ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ “ ငါေတာ့ ၿပဳစားခံရၿပီ ထင္တယ္ သူငယ္ ခ်င္းတို႔ေရ ” လို ့ရင္ဖြင့္ရတဲ့ထိပင္။

“ နင္ စိတ္ကစားတာေနမွာပါဟာ ” သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ စြတ္စြဲမွုကုိေတာ့ ကြ်န္မၿငင္းခ်င္တယ္။ ကြ်န္မက လြယ္လြယ္ စိတ္လွုပ္ရွားတတ္သူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ “ ၿပီးေတာ့ နင္န႔ဲဆရာ အသက္အရြယ္ရဲ့ ကြာဟမွု၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ့ မတူညီမွု၊ မလိုက္ဖက္မွု ကြာၿခား မွု… မွု… မွု အမ်ားၾကီးပဲ နင့္ခံစားမွု တစ္ခု တည္းေတြးလို႔မၿဖစ္ဘူးေလ ” ဟင့္အင္း … ကြ်န္မဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ညီမွ်ၿခင္းေတြခ်ၿပီး အေပၚယံ အလႊာေတြကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိလိမ့္ မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မက အခ်စ္ရဲ့သီးသန္႔ၿဖစ္တည္မွဳကိုပဲ မက္ေမာတာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္မကို စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ေလးေတာင္မေပးေတာ့ေသာ ... ကြ်န္မကို တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ ခ်ားေစေသာ၊ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမထင္ထားတဲ့ အမွန္တရား တစ္ခုရွိေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ... ။ မယံုၾကည္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာန႔ဲ အားလံုးကေလွာင္ရယ္ေနသလိုပဲ။ အေၿဖမရွိတဲ့ပုစၧာကိုမွ ကြ်န္မက အေၿဖညွိ ခ်င္ခဲ့တာလား။ ကံၾကမၼာက ကြ်န္မကိုတဆိတ္ ေတာ့ က်ီစယ္လြန္းေနၿပီ။

အတန္းထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူေဆာင္လာတဲ့သတင္းဟာ ကြ်န္မနားစည္ကို ရိုက္ခြဲလိုက္သလိုပဲ။

အဲဒီညေနဟာ အရင္လိုပါပဲ။ ဘာမွမထူးၿခားပါဘူး။ တခ်ိဳ႕စာသင္ခန္းမွာ စာသင္လုိ႔။ တခ်ိဳ႕က canteen မွာစု ရံုး၀ိုင္းဖြဲ႔လို႔။ ကမ႓ာပ်က္ေနတဲ့ကြ်န္မကုိ ဘယ္သူသတိထားမိမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ့စိတ္ခံစားမွုေၾကာင့္ပဲလား။ အဲဒီညေနက ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြ ကေတာ့ အနံ႔ၿပယ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မရဲ့ေၿခလွမ္းေတြက အိမ္ေလးဆီသို ့။ ေတာစံပယ္ရံုေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းသြားလို ့။ “ တူတူသြား မယ္ ” ဆိုတဲ့မြန္မြန႔္ အသံ ကုိ ၾကားလိုက္သလား မၾကားလုိက္သလား။ မေသခ်ာ။

“ ဆရာ့သမီးေတြလား။ ” တည္ၾကည္တဲ့အသံတစ္ခုရဲ့ပံုရိပ္ကို ၿမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ အရာရာရွင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ သူမတို႔ႏွစ္ဦးအမွတ္တရ အက်ႌေလးကို၀တ္ၿပီး ဒီေန႔မွ ႏုိင္ငံၿခားက ၿပန္ လာေၾကာင္း၊ ကြဲကြာေနတဲ့ေလးႏွစ္ အတြင္း  ဘာမွမေၿပာင္းလဲေသးေၾကာင္း။ ခုအၿပီး ၿပန္ လာတာၿဖစ္ေၾကာင္း။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သူမတို႔ အတိတ္၊ သူမတို႔ အိပ္မက္ထက္ ပေစာက္ႏွစ္ဆင့္လည္ပင္းပံု လက္ေဖာင္း အနားရွဳံ႕ၾကိဳးစည္းအက်ႌေလးက ပုိၿပီးမွင္သက္ ေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဆီကနဲ႔ အဆင္ကလြဲရင္ အေရာင္ေရာ ပံုစံေရာ။

အဲေန႔ကဆရာ ဘာလို႔ ေတြေတြေလးေငးၾကည့္ခဲ့တာလဲ။ ဘာလို႔အဲလိုေၿပာခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို႔နစ္၀င္ သြားေလာက္ေအာင္ ဆရာ့ မ်က္၀န္းေတြက အသက္ပါေနခဲ့တာလဲ။ ဘာ ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ားစြာရဲ့ နိဂံုးမွာေတာ့ ... ။

ခုခ်ိန္မွာ ကမာၻေပၚမွာ ကြ်န္မၿဖစ္တည္လာရတဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာ ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အခမဲ့ပညာဒါန သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပိုင္းဆရာမလုပ္ေနၿပီး လူတကာ အၿမင္ကတ္ေလာက္ေအာင္ Roll No-1 ေနရာကုိ ႏွစ္တိုင္းသိမ္းပုိက္ထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မက ပထမမွမဟုတ္ရင္ မတင္းတိမ္ေတာ့တာလား။  “... ေနာက္ ”  ဆုိတဲ့ အရာေတြကို မခံစား ႏိုင္တာ့တာလား။ မသိစိတ္က နာက်င္လိုက္၊ သိစိတ္က ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္းကင္ တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္မအတြက္မဟုတ္ဘဲ ဟိုးအေ၀းမွာ ၾကည္လင္ၿပာလဲ့လို႔။

ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)

ပံုေလးကိုေတာ့ Google မွရွာယူထားပါတယ္။