“ သတိရလိုက္တာ…။ ”
အလြမ္းလို႔ ၀ံ့၀ံ့စားစားရင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့မွ
မ်ိဳသိပ္သို၀ွက္ထားေသာ ခံစားခ်က္ထုထည္တို႔ စကားလံုး အ ၿဖစ္ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ပြင့္အံထြက္က်လာသည္က
သတိရၿခင္း။
ေကာင္ေလးေရာ…။ ႏြယ့္ကိုသတိရေနမလား။
ႏြယ္တို႔ႏွစ္ဦးခ်င္းသာ သိႏိုင္သည့္ စိတ္ခ်င္းဆက္ႏြယ္မွု အရ ေကာင္ေလးလည္းႏြယ့္ကို သတိရေနလိမ့္မည္ဟု
ယံုၾကည္ေသခ်ာေနသည္ဆိုပါလွ်င္ ႏြယ့္ကိုယ္ႏြယ္ အထင္ၾကီးလြန္းေနေလမလား။
ပင္လယ္ၿပင္ကိုၿဖတ္ေၿပးတိုက္ခတ္လာေသာေလေအးေၾကာင့္
ႏြယ့္ဆံႏြယ္မ်ား လူးလြန္႔ေနသည္။ ေလ အေ၀့မွာ လွုိင္းငယ္မ်ားက ကမ္းစပ္ဆီ ေၿပးလႊားခစားၾကေသးသည္။ သူရိန္ေန မင္းသည္ မိုးကုတ္စက္ ၀ိုင္းေမးဖ်ားမွာ
ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လို႔ေနေခ်ၿပီ။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလေအး တို႔ေၾကာင့္
လက္ဖ ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္အေႏြးဓာတ္ေပးရင္း အေႏြး ထည္အိတ္ကပ္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည့္အခါ
စမ္းမိ သည္က ဆင္းကဒ္အေဟာင္းေလး။
ေကာင္ေလးဘက္က အသစ္ေၿပာင္းခဲ့ၿပီးေသာ
ႏြယ့္နံပါတ္ကိုမသိ၍ ဖုန္းမ်က္ႏွာၿပင္ကို ေရွ ့ တိုးေနာက္ ငင္ေရႊ ့ရင္း ပူပန္စိုးရိမ္ေနမည့္
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာေလးကို မွန္းဆၿမင္ေယာင္မိ သည့္အခါ ႏြယ္ကပဲ အရင္ ေကာင္ေလးဆီ အသံလွုိင္းပို႔ေပးႏိုင္မည့္
ကိန္းဂဏန္းတို႔ႏွိပ္ရ ေလမလား ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ အၿပီးတိုင္ဖ်က္ပစ္လိုက္ေသာ ႏြယ့္ေမးလ္ေဟာင္းဆီ သို႔
ၿပတ္ေတာက္ခဲ့သည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၏ ဆက္ထံုး မ်ားၿဖစ္မလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၿဖင့္ စာ လႊာပါးတိုင္းလည္း
သင္ပို႔လိုေသာ လိပ္စာထံ သို႔ ေမးလ္ပို႔ေပးႏိုင္ၿခင္း မရွိပါဟူေသာ
ၿပန္စာ မ်ားကို ငိုင္ေငးၾကည့္ကာ ေမာလ်ေနမည့္ ေကာင္ေလး၏သက္ၿပင္းေငြ႔မ်ား ရွဴ ရွိုက္မိ လိုက္
သလိုလို။
ခုခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးေဘးကေန တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ ေရွာင္ေၿပးခဲ့ၿပီးမွ ေတာ့ ေကာင္ေလးဘ၀ေလးကို ထပ္ၿပီးလွုပ္ခတ္မေစသင့္။ သူ႔အနီးတ၀ိုက္မွာ ေပ်ာက္ ကြယ္ေနၿခင္း က၊ ႏြယ့္အ သံေလးဆိတ္ေနၿခင္းက ေကာင္ေလးကို တစစ တည္ၿငိမ္သြား ေစပါလိမ့္မည္။ ၀ဲယာႏွစ္ဖက္ မ်က္ဆံေရႊ႕ၿပီး မ်က္၀န္းေထာင့္၌ ထင္လာသည့္ သစ္ကိုင္းေၿခာက္ေလးကို ဖ်တ္ခနဲဆြဲယူၿပီး သဲေၿမမြမြေပၚမွာ ေကာင္ေလး နာမည္ကုိ ေရးထိုးလိုက္သည္။
“ လင္း…”
ငသတ္ကိုအဆံုးသတ္ေရးဆြဲၿပီးခ်ိန္မွာ ႏြယ့္ႏွလံုးသားေလးလည္း တုန္ရီလွဳပ္ခါသြားရသည္။
@@@@@
“ အယ္ ညပ္ ..ညပ္..”
“ ဟယ္ ဒီကေလးညပ္ေတာ့မွာပဲ ”
အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ ႏြယ့္ဘယ္လက္သည္ ရထားအ၀င္၀သို႔
မ်က္ ႏွာမူေနေသာ ကေလးငယ္၏ ညာလက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳက္နက္
ကေလးငယ္ ၏ဘယ္လက္ကို အၿခား ညာလက္တစ္ဖက္ကလည္း ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ ထိုစကၠန္႔မွ် ခဏမွာ ႏြယ္တို႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကသည္။
ေန႔စဥ္လိုလို နံနက္ခင္းရံုးတက္ခ်ိန္တိုင္း၊ ညေနခင္းအလုပ္ၿပန္ခ်ိန္တိုင္း၌
ရထားသည္ ေၿခ ႏွစ္ေခ်ာင္းစာေန ရာအတြက္ပင္ ခက္ခဲလွေအာင္ က်ပ္လြန္းလွသည္။ ဂိတ္စသံုးေလးဘူတာ
ကတည္းက ၿပည့္သိပ္လာသည္ မွာ အလယ္ဘူတာေလာက္မွ တက္ေသာႏြယ္တို႔ဖို႔ သံုးစီး ေၿမာက္ ေလးစီးေၿမာက္မွသာ
ရထားထဲ၀င္လို႔ရ သည္မွာ ရိုးအီၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ၿဖစ္စဥ္တစ္ခု။ ရထားသည္ ႏွစ္မိနစ္ၿခားတစ္ခါလာၿခင္း၊
ဘတ္စ္ကားလိုမ်ိဳး ယဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မွုမရွိသည့္ အတြက္ ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္၊ ထြက္ခြာခ်ိန္တိက်ၿခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ
စိတ္ကိုဆြဲ ဆန္႔၍၊
ေအာင့္ အည္းသည္းခံ၍ အၿခားေရြးခ်ယ္စရာဆီ ေၿခဦးမလွည့္ႏိုင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
ခုလည္း ကပ္ကပ္သပ္သပ္
ရထားအ၀င္၀ေနရာဆီ လွမ္း၀င္လာေသာ ကေလးငယ္သည္ ဟန္ခ်က္မၿငိမ္ ခင္ေရွ ႔သို႔ၿပိဳအလဲ၊ အခ်ိန္ေစ႔၍ရထားတံခါးအပိတ္
ႏြယ္တို႔ အထိတ္တလန္႔ လွမ္းဆြဲလိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
မေတာ္တံခါးညပ္သြားမွၿဖင့္။ ထိုကေလးငယ္ကေတာ့
“ ရတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ” တစ္ခြန္းေၿပာကာ သူ႔အိုင္ပစၥည္းမ်က္ႏွာၿပင္မွ မခြာေတာ့။
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္
အကဲပိုမိေသာ အေစာကတစ္ေယာက္ႏွင့္ႏြယ္ အၾကည့္ခ်င္းထပ္ဆံုမိၾက ၿပန္သည္။
ရထားသည္ တစ္ဘူတာရပ္လိုက္၊
ခရီးဆံုးသူက ဆင္းသြားလိုက္၊ ခရီးသည္အသစ္မ်ားက တက္လာလိုက္၊ လိုရာမေရာက္ေသးသူမ်ားကက်န္ခဲ့လုိက္။
လစ္လပ္သြားေသာအတြင္းေနရာမ်ားသို႔ ၿဖည့္၀င္သြား ရင္း ႏြယ္ႏွင့္အေစာကလူ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ၿဖစ္သြားသည္။
ခဏ ၾကာေတာ့ သူ႔ေရွ ့မွေနရာ လြတ္သြား သည့္အခါ ႏြယ့္ကိုေမးဆတ္ၿပသည္။
ႏြယ္လည္း ထိုင္ခံုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း
ဖုန္းဂိမ္းတစ္ခုကို ေဆာ့ေနလိုက္သည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ႏြယ္ဆင္းရမည့္ဘူတာသို႔
ေရာက္သည္။ တခါတရံ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မွုအမွုန္ေလးမ်ား
စုဖြဲ႔ၿပီး ေမ့ေဖ်ာက္ခက္ေသာ အမွတ္တ ရမ်ားကို ဖန္တီးတတ္ေလသည္။ အထူးသၿဖင့္ သံေယာဇဥ္ အတြယ္အတာကို
ဥေပကၡာၿပဳ ထားခ်င္သူ ႏြယ့္ကိုမွ ထိုလွုိင္းက တည့္မတ္စြာ ရိုက္ခတ္ခဲ့ေလသည္။
“ Hello ေရွ ့က မမ…wait
me please! ”
ေက်ာဘက္ဆီမွ ၿမန္မာသံတစ္၀က္ ဘိုသံတစ္၀က္ အသံတစ္သံလြင့္လာၿပီး
အရိပ္တစ္ရိပ္လည္း ႏြယ့္ေဘး ဖတ္ခနဲထိုးက်လာသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေစာကလူ။ ခပ္ၿမဴဴ းၿမဴ း
အၿပံဳးႏွင့္ မွတ္စုစာရြက္ေပၚမွ လိပ္စာကို ညႊန္ၿပသည္။
“ You can follow with me ေကာင္ေလး ”
အံ့ၾသရိပ္ၿဖတ္ေၿပးသြားေသာအၾကည့္ႏွင့္ တစံုတခုကိုသေဘာေပါက္သြားေသာ
၀င္းလက္ သြားသည့္ အၿပံဳး ကို ႏြယ္သတိထားၿဖစ္မိေအာင္ သတိထားမိလိုက္ေသးသည္။
မိုးၿပာေရာင္တီရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းပင္န္သည္ ၿဖဴႏု၀င္းမြတ္ေနသည့္
ေကာင္ေလးအသြင္အၿပင္ ေလးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အေရာင္ေတာက္လြန္းသည္ဆိုဆို အင္တာဗ်ဴးလာသူအေနႏွင့္ေတာ့ တဆိတ္ သိမ္ငယ္ လြန္းသည္ ဆိုခ်င္သည္။ ေကာင္ေလးက ေရွးအေမြအႏွစ္တို႔
ေပါင္းစုေနသည့္ဇာတိေၿမ ၿမိဳ႕ေလးအေၾကာင္း တဖြဲ႔တႏြဲ႔ဆိုသည့္အခါ ႏြယ္အားလပ္ရက္ ၿပန္လွ်င္
သြားလည္မည့္စာရင္းထဲ ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။
ေမတၲာရံုသည့္မိသားစု၏ အေထြးဆံုးသားေလးမို႔ မႏၲေလးနည္းပညာေက်ာင္းက
ဘြဲ႔ရ ေၾကာင္း၊ သည္ကြ်န္းေလးမွာ အလုပ္ရွာေနသည္မွာ သံုးပတ္ေလာက္ ရွိေနၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း
ကၾကီးကေနအ သူ႔အေၾကာင္းတို႔ကို သူစိမ္းသူက်က္မေရြး သံသယကင္း ယံုၾကည္လြန္းစြာ အိတ္သြန္ ဖာေမွာက္ေၿပာေနေလသလားမသိ။
ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးကပ္မွ ဖုန္းၿပားေလးကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္ခ်င္းေတာင္ ဖလွယ္အံုးမည္ဆိုသည္။
“ ေကာင္ေလး...ဟိုးပန္းအိုးနား ၿမင္ေနရတဲ့ဓာတ္ေလွခါးကေန ဆယ့္တစ္လႊာတက္ သြားရင္ မင္းကိုေခၚ တဲ့ကုမၸဏီအခန္းနံပါတ္ကို
ေတြ႔လိမ့္မယ္..”
ဒါေတာင္ “ မ... ရံုးခန္းက ဘယ္အလႊာမွာလဲ ” ဟုအမွ်င္တန္းေနေသးသည္။
ႏြယ္ၿပံဳးရံုၿပံဳးကာ
ေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး သည္မနက္ေတာ့ ေၿမညီထပ္က ကန္တင္းမွာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းရလိမ့္အံုးမည္။
ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသည့္အခါ
ဓာတ္ေလွခါးေရွ႕ ပန္းအိုးေလးေဘးမွာ ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆံုစည္းေစသည့္
ကံတရားကိုေတာ့ တသက္လံုး ႏြယ္ ေက်းဇူးတင္ ရလိမ့္မည္။ ေၿခာက္ ကပ္အထီးက်န္ႏြယ့္ေန႔ရက္မ်ားသည္
ေသးေသးခ်ိဳခ်ိဳ ေကာင္ေလးအသံေလးမ်ားႏွင့္ စိုၿပည္လာၿပီး အမွတ္ တရဆိုတာ ရင္ထဲသိမ္းထည့္ထားရံုႏွင့္ ၾကည္ႏူးေစမွန္း သိလာခဲ့ သည္။
ေနာင္အခါ ယခုအလုပ္ ကို ေကာင္ေလးက ေမွ်ာ္မွန္းလစာ ထက္ ေဒၚလာငါးရာေလွ်ာ့ၿပီး လက္ခံခဲ့ေၾကာင္း
သိရသည့္ခါ ႏွာသီး ဖ်ားေလးပူေႏြးလာသည္ထိ လွုိက္ဖိုရင္ခုန္ရေလသည္။
“ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ နံနက္ခင္းေလးပါ ... မ ”
တည္သည္လည္းမဟုတ္ ရယ္သည္လည္းမဟုတ္
အေရာင္မဲ့ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ အလႊာနံပါတ္ တစံုတရာ မႏွိပ္ဘဲ အလုိက္သင့္တက္လာသည့္
ႏြယ့္ကို ေကာင္ေလးအံ့ၾသေနလိမ့္မည္။ ေကာင္ေလးရံုးခန္း၏ မ်က္ေစာင္းထိုးအခန္းထဲ လက္ေဗြႏွိပ္၀င္သြားသည့္
ႏြယ့္ေက်ာၿပင္ ေနာက္မွာေတာ့ " အို ..ဟိုး ... လွပတဲ့ တိုက္ဆိုင္မွုေလးပါလား။
" ဆိုသည့္ ေရရြတ္သံ တိုးတိုးေလးက ကပ္ပါလာေသးသည္။
“ တကယ္ေတာ့ မရဲ့ အၿပင္အစားအစာဆိုတာ
တခါတရံပဲေကာင္းတာ။ အထူးသၿဖင့္ အငန္ဓာတ္မပါ အခ်ိဳဓာတ္ေပါ့ ေရလံုၿပဳတ္သာသာ သူတို႔အစားအစာထက္
ရသာေၿခာက္ပါးလံုး အခ်ိဳးက်က်ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ လင္းတို႔ အစာကမွ အာသာေၿပတာမဟုတ္လား။ ညေနခင္း
ေတာ့ မ ... ခ်က္စားတယ္မဟုတ္လား။ ”
ထိုသို႔အစၿပဳ၍ အလုပ္စ၀င္သည့္
ေန႔လယ္ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ ကန္တင္းမွာတင္ မဖိတ္ေခၚပါဘဲ ႏြယ့္ေရွ႕ ၀င္ထိုင္၊ ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့
ထမင္းဗူးေလးဖြင့္ၿပီး ဟင္းခ်ိဳင့္ထဲက ငါးပိ ေၾကာ္ အနည္းငယ္ကိုလည္း ခြင့္မေတာင္းပါဘဲ ႏြယ့္ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည့္ေပးေသးသည္။
ေကာင္ေလး ႏြယ့္ဘ၀ထဲစိမ့္၀င္လာပံုက
ေခါင္းခါၿငင္းဆန္ေနရင္းက ၾကည္ႏူးမက္ေမာစြာ သာယာမိသြား သလိုမ်ိဳး။
“ ေကာင္ေလး မင္း ... ေပါင္းေကြ်းတဲ့ေကာက္ညင္းေပါင္းက
အရသာသိပ္ရွိတာပဲ။ ႏြယ္က ႏွမ္းေထာင္းနဲ႔ပဲ တြဲစားဖူးတာ။ အဲလိုေၿမပဲေထာင္းေလးနဲ႔ ပဲၿပဳတ္အိအိေလးနဲ႔
အရသာစိမ့္ စိမ့္ေလးဆိုေတာ့ လွ်ာမွာ စြဲေန တာပဲ။ ”
“ ဟာ...မကလဲ ေကာင္ေလးလို႔မေခၚပါနဲ႔ဆို။ လင္း ...လင္းလို႔ေခၚပါ။
”
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနာက္က်ေမြးလာတာကို ကေလးတစ္ေယာက္လို မၿမင္ပါႏွင့္။
ကမၻာၾကီးကို အုပ္စိုးမည့္ အေတြးအေခၚတို႔
ႏွလံုးသားထဲအၿပည့္ပါဟု သူ႔ရင္ဘတ္ကိုပုတ္ကာ စိတ္ ေကာက္ တတ္သည့္ ေကာင္ေလး၏ကေလးဆန္မွုကလည္း
ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေနၿပန္ ေသးသည္။
ဗူးေသးေသးေလးႏွင့္ ႏြယ့္အတြက္တစ္ေယာက္စာ ၾကက္သားငါးပိခ်က္လိုမ်ိဳး၊
ခ်ဥ္ေပါင္ ေၾကာ္လိုမ်ိဳး ထည့္ ယူလာတတ္သလို နံနက္ခင္းအဆာေၿပစာ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္၊
ပဲအီၾကာလိုမ်ိဳးလည္း တကူးတက လုပ္လာတတ္ေသးသည္။
“ အဲလို သူမ်ားေတြကိုလည္း ဟင္းေတြ ” မုန္႔ေတြေကြ်းတာပဲလား။ ႏြယ္ကႏွုတ္ခမ္းဆူခ်င္ ေယာင္ေဆာင္သည့္အခါ “ မ…က၀န္တိုတာလား။ တစ္ေယာက္တည္းမူပိုင္ခြင့္ရခ်င္တယ္
ေပါ့။ ” ေမ့ေစးကိုပြတ္ အထာၾကီးစတိုင္ ပဲမ်ားတတ္ေသးသည္။
တိုေတာင္းလွသည့္ သိကြ်မ္းမွုသက္တမ္းႏွစ္လခြဲအတြင္းမွာ ႏြယ္က်ရွုံးခဲ့ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း
သတိထားမိသည့္ အခါ အံ့ၾသစြာ၊ ထိုမွတဖန္ ရွက္ရြံ ့စြာ တကိုယ္တည္းၿပံဳးမိေလေတာ့သည္။
နံနက္တိုင္း ဓာတ္ေလွခါးေရွ႕ပန္းအိုးေလးေဘးကို
အၾကည့္ေရာက္တတ္၍ ငါးႏွစ္တာ ကာ လအတြင္း ေဒၚလာပိုက္ဆံ သံုးၿပီး လည္ပတ္သင့္သည္ဟု မသတ္မွတ္ခဲ့သည့္
တိရစၦာန္ရံုလို၊ ငွက္ဥယ်ာဥ္ လိုေနရာမ်ိဳးကိုေရာက္ကာ ႏြယ့္မူပိုင္ ေအးစက္စက္အၾကည့္တို႔ပင္
စိုလက္ အသက္၀င္လာေခ်ၿပီ။
စေနေန႔၀က္ ရံုးတက္ရတာခ်င္းတူေသာ ႏြယ္တို႔သည္ ရံုးဆင္းသည့္အခါ
အိမ္မၿပန္ေသးဘဲ ရံုးႏွင့္ မနီး မေ၀းက ၿမစ္ကမ္းေဘး ေလွခါးထစ္ေလးမ်ားမွာ ထိုင္ရင္း အာလူးေၾကာ္၀ါးလိုက္၊
အေအးေသာက္ လုိက္ ေရာက္တတ္ရာရာ ဆိုတတ္ၾကေသးသည္။
“ ႏြယ့္ကိုေလ ေမ့ေမ့ကိုယ္ပြားေလးလို႔ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ကေရာ
ေဖေဖ့ အမ ႏြယ့္ၾကီးၾကီး ေတြကပါ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ႏြယ့္မ်က္ႏွာက်က ေမေမ့နဲ႔တထပ္တည္းပဲကိုး။
ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလး မင္းသိ လား။ ႏြယ္ကေမေမ့လိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေမေမ့စရုိက္က လြတ္လပ္ တာကိုၾကိဳက္တယ္။
အေပါင္းအသင္း မင္တယ္။ ကလပ္တက္တယ္။ ပါတီေပးတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္္ရႊင္ေနတတ္တာက အတိုင္းအဆ လြန္ကဲ သြားေတာ့ ေပါ့တဲ့ဘက္ေရာက္သြား
တယ္။ ေဖေဖက ေရွးဆန္တယ္။ သိုသိပ္ တတ္တယ္။ ေဖေဖ က ေမေမ့ကိုအၿမင္မၾကည္ တိုင္း မင္း,သမီးလဲ
မင္းအခ်ိဳးတိုင္းလာမွာပဲလို႔ႏြယ့္ကို လ်စ္လ်ဴ ရွုတတ္လာတယ္။ ညွိမရတဲ့ ၿဖစ္ရပ္ေတြရဲ့အဆံုးမွာ
ေမေမဟာ သူ႔မာနကို ထိပါတယ္ဆိုၿပီး တၿခားလမ္းကို ေလွ်ာက္သြား ခဲ့တယ္။ ”
“ ႏြယ့္ကိုမညွာဘဲ သူ႔ဗီဇကို တစ္ထစ္မေလွ်ာ့တဲ့့ေမေမ့ကိုလဲ
ႏြယ္မုန္းတယ္။ ေမေမ့ကို စိတ္ နာၿပီး ႏြယ့္ကို ဖယ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ ေဖေဖ့ကုိလဲ မေက်နပ္ဘူး။
ခ်စ္ရဲ့သားနဲ႔ ၿပတ္လြယ္တဲ့ သူတို႔ သံေယာဇဥ္ ကို ႏြယ္မုန္း တယ္။ သူမ်ားမိသားစုေတြ သာယာေနတာၿမင္ရင္
အလုိလို မနာ လိုၿဖစ္လာေရာ။ အဲလိုမိသားစုမ်ိဳး ပိုင္ ဆုိင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းဆက္
မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ၿပသနာက ေအာ္တုိတက္ေရာ။ ၾကာလာေတာ့ ႏြယ့္မွာ အေပါင္းအသင္း ရွားလာတယ္။
”
“ ဒါေတြေၿပာၿပေနတာ ေကာင္ေလး ႏြယ့္ကိုသနားေစခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။
အဲလို မွီတြယ္ရာေပ်ာက္ ဆံုးခဲ့ဖူးတဲ့ problem girl ႏြယ္ဟာ…ေနာက္တစ္ၾကိမ္ တြယ္ၿငိမိတဲ့
အရာတစ္ခု ကိုသာ ဆံုးရွုံးခဲ့ မယ္ဆို ရင္…..”
ေကာင္ေလးသည္ ႏြယ့္ကိုစကားဆက္ခြင့္မေပးဘဲ သူ႕လက္ညိွဳးႏွင့္
ႏြယ့္ႏွုတ္ခမ္းကို ပိတ္ ကာ ႏြယ့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးတတ္သည္။
ထိုညေနခင္းမ်ားေတာ့ ႏြယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ညဥ့္နက္မွေၿဖေဖ်ာ္သည့္
သံစံုတီး၀ိုင္းကို ညေစ်း တန္းပတ္ ရင္း ေစာင့္ၿပီး စိတ္ရွိသေလာက္ခုန္ေပါက္ အားေပးလိုက္ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးရထားေတာင္ မမွီေတာ့ၿပီမို႔ အငွားကားစီးကာ ေကာင္ေလးက
ႏြယ့္အိမ္ေပါက္၀ ထိ လိုက္ပို႔ သည္။
ႏြယ့္နဖူးဆီ ဖြဖြထိသည့္ အနမ္းကေတာ့ ေနထြက္လာမည့္ မနက္ၿဖန္တိုင္းအတြက္
အား အင္အနမ္း မ်ားၿဖစ္ သည္။
အကယ္၍ ဖုန္းအ၀င္ေကာလ္တစ္ခုကို
ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿခင္းသည္ ႏြယ့္ေရႊေရာင္စိတ္ကူး မ်ားကို ေၾက မြေစမွန္းၾကိဳသိခဲ့လွ်င္
ႏြယ္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိမွာ ေသခ်ာသည္။ တခါတရံေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္
ခ်ိန္သားကိုက္မွုအေၿခအေနမ်ားလည္း ေစာစီးစြာၾကံဳရတတ္ ေသးသည္။
စေနေန႔လယ္ခင္း ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ေနတုန္း ေကာင္ေလးဖုန္းေလး
ၿမည္ လာခဲ့ သည္။ ေပၚေနသည့္နံပါတ္သည္ ၿမန္မာႏိုင္ငံကမို႔ ေကာင္ေလး မုန္႔ႏွင့္ေကာ္ဖီ သြားယူေနတုန္း လိုင္းက် သြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ accept ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္မိသည္။
“ အလင္းေရာင္...မင္း ေမေမ့အရိပ္ေအာက္ကလြတ္တာ လပိုင္းပဲရွိေသးတယ္။
ထင္ရာစိုင္း တတ္ေနၿပီ လား။ ငယ္တယ္မဆိုႏိုင္တဲ့ မင္းအသက္အရြယ္နဲ႔ အဲသေလာက္ေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္
ဆင္ၿခင္ႏိုင္သင့္တယ္။ မင္းမႊန္ေနတုန္းေတာ့ လိမ့္လို႔ေကာင္းေနအံုးမွာေပါ့။ ခုတြဲေနတဲ့
ေကာင္မေလးေနာက္ေၾကာင္းကို မင္းက စိတ္မ၀င္စားေပမဲ့ ေမေမက မ်က္ႏွာမလႊဲႏိုင္ဘူး။ အဲေကာင္မေလးအေမက
ပထမအိမ္ေထာင္နဲ႔ သေဘာ ထားမတိုက္ဆိုင္လို႔ ဒုတိယ အရိပ္ ေအာက္ခိုလွုံတယ္။ ေမေမ အၿပစ္မေၿပာလိုဘူး။
ဒါေပမဲ့ တတိယ အရိပ္ကို ထပ္ၿပီးခို၀င္တာ ေတာ့…။ ေခ်ာင္းရိုးေၿမာင္းရိုးသာ တိမ္ေကာရင္တိမ္ေကာမယ္။
မ်ိဳးရိုး ကေတာ့….. သား။…” ႏြယ္ကံေကာင္းသည္ဆိုရမလား။
ဖုန္းလိုင္းသည္ ေၿပာေနရင္း ၿပတ္ေတာက္သြားခဲ့ သည္။ ေကာင္ေလးေမေမလည္း ထပ္ေခၚမရေတာ့သည္ပဲလား၊
မွာတမ္းေၿခြစရာကုန္သြားလို႔လား ဖုန္းသံ လည္းထပ္ၿမည္မလာေတာ့။
“ ေကာင္ေလး မင္းဘ၀မွာမိဘကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ဘူးလား။ ”
အဆက္အစပ္မရွိ
ႏြယ့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေကာင္ေလးမ်က္ခံုးမ်ား တြန္႔တက္သြားသည္။ ေကာင္ေလးက မေၿဖေသးဘဲ
မုန္႔ႏွင့္ေကာ္ဖီကို ႏြယ့္ေရွ ့ခ်ေပးသည္။
"
မုန္႔ကို ခဏထားပါအံုး။ ႏြယ္ေမးတာေၿဖအံုးေလ။ ဥပမာ...အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုတည္းကိုပဲ
ကိုယ့္ဘာသာ မွန္ကန္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြနဲ႔၊ အဲလိုဆန္႔က်င္ဘက္ကလည္း ကိုယ့္ရဲ့ မိဘ
အထူးသၿဖင့္ အေမေပါ့။ ေကာင္ေလးၾကံဳခဲ့ဘူးလား။ အရင္ကမၾကံဳလည္း အနာဂတ္ဆို တာၾကိဳမၿမင္ႏို္င္ဘူးေလ။
"
"
ဒီကေကာင္ေၿပာရင္လည္း အိုဗာတင္းလို႔ စြပ္စြဲအံုးမယ္။ မရဲ့လင္း အလင္းေရာင္က သား လိမၼာေလးပါဗ်။
"
ေကာင္ေလးက
ရယ္က်ဲက်ဲဆိုေသာ္လည္း ႏြယ့္ရင္ထဲ ငိုေခ်ၿပီ။
"
တကူးတက ဖန္တီး၊ စကားနားေထာင္ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ လင္းေမေမကလည္း တစ္ခါဆိုတစ္ခါမွ
တယူသန္တစ္ဖက္သတ္မဆန္ခဲ့သလို တကယ္လို႔တားၿမစ္ခဲ့ရင္လည္း လင္းအတြက္ပဲလို႔လင္းယံု တယ္။
ေမေမက လင္းကုိ တအားခ်စ္တယ္။ လင္းကလည္း ေမေမကိုခ်စ္တာပဲေလ။ "
ေကာင္ေလးက
ေတြးေတြးဆဆဆိုၿပန္သည္။
ထိုေန႔က
" ေခါင္းကိုက္တယ္။ ၿပန္ရေအာင္။ " အေၾကာင္းၿပကာ ၾကည့္ရခဲေသာ ၿမန္မာ အဆိုေတာ္မ်ား ရွုိးပင္
လက္မွတ္အဆံုးခံလိုက္ၿပီး အိမ္ၿပန္ခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးေမေမ စကားမ်ားကတရစ္၀ဲ ၀ဲ။
ေကာင္ေလး ပံုရိပ္မ်ားက တ၀ဲလည္လည္။ ေကာင္ေလးအတြက္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိရမည့္ ႏြယ့္ၿပိဳင္ဘက္သည္
သူစိမ္းသာၿဖစ္ လိုက္ေစခ်င္သည္။ တစ္ေလွ်ာက္ လံုးမစြန္းထင္းခဲ့သည့္ ဂုဏ္ပုဒ္သည္
ႏြယ့္ေၾကာင့္ အေရာင္ မေၿပာင္းေစ ခ်င္။ ထိုအေတာအ တြင္း ေကာင္ေလးဆီမွ
တစံုတရာၾကားေလမလား စိုးတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေန႔ရက္တို႔ ကုန္ လြန္သြားခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ကၿငင္းခဲ့သည့္ အိႏိၵယတိုင္းၿပည္ရုံးခြဲသို႔ ေစလႊတ္မွုကို
ဒုတိယ အၾကိမ္ ေတာင္းဆိုခံလာရသည့္အခါေတာ့ မဆိုင္းမတြပင္ ေခါင္း ညိတ္ခဲ့မိသည္။
ေကာင္ေလးႏွင့္ ေနာက္ ဆံုးဆံုခဲ့သည့္ညေနက အတည္တက်ၿဖစ္လွ်င္ လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံ ပါတ္တို႔ကုိ
ေမးလ္ပို႔ေပးလိုက္မည္ဟု ကတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္၌ ထိုအလင္းေရာင္၏ ၿဖာလင္းမွု စည္း၀ိုင္းအတြင္းမွာ
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးရံုႏွင့္ လံုေလာက္ၿပီဟု ေသခ်ာ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီမို႔
ႏြယ့္အခ်စ္ကိုေကာင္ေလးအပါအ၀င္ မည္သူ မွ်နားမလည္သည့္တိုင္ ေအာင္ ....။
ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)
12.10.2013(Sat)
10:00 P.M
ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၄ ေရႊအၿမဳေတ
