-moz-user-select:none; -webkit-user-select:none; -khtml-user-select:none; -ms-user-select:none; user-select:none;

Monday, 28 December 2015

2015 ဒီဇင္ဘာ




တစ္ႏွစ္ လည္​ခဲ့ျပန္​​ေပါ့။
ဒီဇင္​ဘာဟာ ကိုယ္​့အတြက္​​ေတာ့ ႏွစ္​ပတ္​လည္​ပဲ။
ကိုယ္ဟာ ဒီဇင္ဘာဖြားတစ္ေယာက္ပါေလ။ :P

Sweet December <3

ဆြိဒီဇင္​ဘာလို​​ ့ေတာ့မဆိုႏိုင္​ဘူး။
ခ်ိုေသာအရာေတြအၿပင္ ခါးသီးမွုမ်ားစြာကလည္း ဒီဇင္ဘာတင္ ၿဖစ္ပ်က္သြားၾကတာကိုး။

တခ်ိဳ႕အပိုင္​း​ေတြက ဘဝထဲက ဆုတ္​ျဖဲ ဖယ္​ထုတ္​ခ်င္​​ေလာက္​​ေအာင္​ ခါးသီးလြန္​းတယ္​။
ဘဝရဲ႕ အခ်ိဳးအ​ေကြ႔ အ​ေျပာင္​းအလဲမ်ားကိုလည္​း ဒီဇင္​ဘာမွာ ​ေျခလွမ္​းစခဲ့ဖူးတယ္​။
ၿပီးေတာ့ ... တစံုတ​ေယာက္​ကိုလည္​း ျပင္​းျပင္​း႐ွ႐ွ သတိရ​ေသးတယ္​​ေလ။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစေပါ့ေလ ...

ခရစ္​စမတ္​ညခ်မ္​းရဲ႕ မီး​ေရာင္​စံု အလွ​ေတြမွာ တ​ေမ့တ​ေမာ ​ေငးလို႔ ျပံဳးလို႔ ​ေပ်ာ္​တာေတာ့ ဖံုးကြယ္မရႏိုင္ဘူး။
အစစ္ ​အမွန္​​ေတြနဲ႔ လက္​လွမ္​းကြာ​ေနခ်ိန္​မွာ အတုအ​ေယာင္​​ေတြရဲ႕ တဖိတ္​ဖိတ္​တလက္​လက္​ ဆြဲ​ေဆာင္​မႈမွာ ကိုယ္​​ေပ်ာ္​တတ္​ခဲ့တယ္​ထင္​တယ္​။ :P :P

အဲ့လိုနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ​ေလ ွ်ာက္​သြားရင္​း လက္​​ေဆာ့ထားတဲ့ ပံု​ေလး​ေတြကို ဗြီဒီယိုကလစ္​ လုပ္​ပစ္​လိုက္​တယ္​။
Happy Birthday to me!!
Marry Christmas!! 
Happy New Year!!

ရင္ၿငိမ္းသူ
၂၈.၁၂.၂၀၁၅(တနလၤာ)
ည ၉း၄၀





Saturday, 8 August 2015

ဥခြံေလးထဲမွ ...


အိမ္​တစ္​အိမ္​မွာ
တံခါးမွ ​ေလာ့ခ္​ခ ်ခဲ့ရဲ့လား
​ေရပူ​ေရ​ေအး ခလုတ္​မွ ပိတ္​ခဲ့ရဲ့လား
ဂတ္​စ္​မီးဖို မိန္​းမွ ခ ်ထားခဲ့ရဲ့လား
ခဲ့ရဲ့လား
.. ရဲ့လား 
... လား
... လား

ဟုတ္​က့ဲ
ကိုယ္​့​​​ေအာက္​ ​ေလွၾကမ္​းျပင္​​​ေပါက္​တာ သူ႔​ေအာက္​မွ မဟုတ္​တာ
သူ႔​ေအာက္​ ​ေလွၾကမ္​းျပင္​​ေပါက္​တာ ကိုယ့​္​ေအာက္​မွ မဟုတ္​တာ
ဟုတ္​ကဲ့
အဲသလို လူမ ်ိဳ း​ေတြ အမ ်ားႀကီးရယ္​ပါ
​ေလွနစ္​ရင္​တူတူနစ္​မွာရယ္​လို႔ ဆြဲ​ေခၚေၿပာၿပလည္​း ပါမလာမွ​ေတာ့ ​ေရနစ္​တဲ့အ​ေရးထဲ ကိုယ္​မပါရန္​သာ။
အ​ေျပာင္​းအလဲ မလုပ္​ခ ်င္​​ေပမဲ့ အ​ေျခအ​ေန​ေတြက ​ေျပာင္​းလဲဖို႔​ေတာင္​းဆို​ေနတယ္​။

တခါ​ေျပာခဲ့ဖူးသလို​ပဲ ျပန္​​ေျပာပါရ​ေစ။

ေဆြမ ်ိဳ းတခ ်ိဳ႕ထက္ ေကာင္းတ့ဲ သူစိမ္းေတြနဲ႔
ဆံုလာရတဲ့အခါ
ဘာသာတူသူတခ ်ိဳ႕ထက္ ဘာသာျခားတခ ်ိဳ႕ရဲ႕
ကိုယ္ခ ်င္းစာ ေမတၱာတရားကို
ၿမင္လာရတဲ့အခါ
ႏိုင္ငံတူလူမ ်ိဳ းတခ ်ိဳ႕ထက္ လူမ ်ိဳ းမတူေပမဲ့လည္း
ေဖးမကူညီတတ္မႈကို
ၾကံဳလာရတဲ့အခါ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္လမ္းတည္း
တစ္ေတြးတည္း
အရာေတြ ေလ ်ာ႔သြားသလို။

တစ္ဦးတစ္​ေယာက္​ခ ်င္​းရဲ႕ တသီးပုဂၢလတာဝန္​ယူမႈကို တစ္ဦး​တစ္​ေယာက္​တည္​းခ ်ည္​းကပဲ တာဝန္​ယူသလိုမ ်ိဳဳ း ​ေနႏိုင္​သူ ​ေနတတ္​သူက ​ေအးပုခက္​ႀကီးစီးလို႔။

ထားပါ​ေလ။ 

လိုရင္​းက
အဲ့လို အ့ဲလို ​ေၾကာင္​့ စာ​ေမးပြဲဆိုတဲ့ ဝန္​ထုပ္​ ပစ္​ခ ်လိုက္​ႏိုင္​ခ ်ိန္​ ပိတ္​ရက္​သံုးရက္​ဆက္​တိုက္​ တိုက္​ဆိုင္​သြားခ ်ိန္​ ဒီ Bintan ခရီးကို အ​ေလာတႀကီး စီစဥ္​ခဲ့တာပါလို႔။ အခ ်ိန္​အနည္​းငယ္​ ​ေလးအတြင္​းမွာ စလံုးက​ေန လြယ္​လင္​့တကူ စရိတ္​အက ်ဥ္​းဆံုးခရီးတိုက အင္​ဒိုနီး႐ွား ကမ္​း​ေျခဆီသို႔သာ။

ဟုတ္​ကဲ့
အမွန္​​ေတာ့​ေလ ကိုယ္​့ဆီက သဘာဝအလွ​ေတြ ျပည္​​့​ေနတဲ့ အလွတရားနဲ႔ယွဥ္​ရင္​​ေတာ့ အႏူ​ေတာမွာ လူ​ေခ ်ာဆိုသလိုမ ်ိဳးရယ္​။
စုစု​ေပါင္​း​ကိုယ္​အပါအဝင္​​ေလး​ေယာက္​။
တကယ္​အ​ေၾကာင္​းသိခ ်င္​ရင္​ တူတူခရီးသြားပါဆို သလိုမ ်ိဳး တဦးတ​ေယာက္​ခ ်င္​းစီရဲ႕ မတူညီ တဲ့ ​ေကာင္​းကြက္​မ ်ားစြာကို ျမင္​ခဲ့ရတယ္​လို႔။ 

ဓာတ္ပံုတခ ်ိဳ ႔ကို မ ်ွေ၀လိုက္ပါတယ္ရွင့္။

ေကာင္းကင္ၿပာရယ္ ပင္လယ္ၿပာရယ္ ေတာတန္းေလးကို ၿမင္တဲ့ခဏ လြတ္လပ္မွုမ ်ား ...




သဲမွုန္ေတြဟာ ႏုညက္လြန္းတယ္ ...




 ဘာမဟုတ္တဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြကေတာင္ တမ ်ိဳ းဆန္းလို႔ေနတယ္ ...


Local Taste Milk Tea


 
 Mee goreng



Soup


 ေၿမပဲမွုန္႔မ ်ားမ ်ားနဲ႔ အသုတ္လက္ရာက ၿမန္မာပါးစပ္နဲ႔ ခံတြင္ေတြ႔တယ္ ဆိုရမယ္။


ကြ ်န္းေသးေသးေလးေပၚက Mini Zoo ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးပ။





ရိုးရာလက္ရာမ်ား ...




 ရိုးရာ အက၀တ္စံုႏွင့္ လွပ ်ိဳ ၿဖဴ မ ်ား


 Video လည္း ရိုက္လာေသးတယ္။


အမွတ္တရခရီးအၿဖစ္ေရးပါတယ္။
တကူးတကၿဖစ္ၿဖစ္ မ ်က္စိလည္လမ္းမွားလို႔ၿဖစ္ၿဖစ္ လာဖတ္ၾကတဲ့ စာခ ်စ္သူေမာင္ႏွမမ ်ား ေက ်းဇူးပါလို႔။

ရင္ၿငိမ္းသူ
၇.၈.၂၀၁၅
ေသာၾကာ
ညေန ၃နာရီိ ၈မိနစ္








Saturday, 9 May 2015

သူမအတြက္မဟုတ္တဲ့ သူမရဲ့ေကာင္းကင္


ငွက္တစ္အုပ္က တိမ္လႊာေတြကို ေလဟုန္စီးၿပီး ဟိုးအေ၀းေကာင္းကင္ၿပာထဲ ေၿပး၀င္ပ်ံသန္းသြားၾကတယ္။ ကြ်န္မလည္း နီညိဳေရာင္စက္ဘီးေလးကို အားကုန္နင္းလ်က္ လက္တစ္ဘက္မွ ေဘး၀ဲယာမွာ အေလ့ က် ေပါက္ေနတဲ့ ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြကို ထိခတ္ က်ီစယ္လို႔ေပါ့။ ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြေပၿဖတ္ေၿပးတိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလဟာေအးၿမသန္႔စင္လို႔ေနတယ္။ ကြ်န္မတ၀ၾကီး ရွဴ သြင္းပစ္လိုက္တယ္။

ကြ်န္မရဲ့ စက္ဘီးၿခင္းထဲမွာ workshop တ၀ိုက္မွာသာ ေပါက္ေလ့ရွိတဲ့ ကညြတ္ပင္မ်ားက ေနရာအၿပည့္ ယူထားတယ္။ ကြ်န္မ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ထိုကညြတ္ပင္ေတြကို လက္သန္းေလာက္ပုိင္း၊ အိမ္ ကေန ေမေမ မသိေအာင္ လြယ္အိတ္ထဲ ၀ွက္ယူလာတဲ့ ပုစြန္အခ်ိဳ ေၿခာက္နဲ႔ေၾကာ္၊ canteen မွ တစ္လံုး တစ္ရာၿဖင့္ ၀ယ္လာတဲ့ ၾကက္ဥႏွစ္လံုးကိုလည္း ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလးေၾကာ္၊ အရည္ေသာက္အေနၿဖင့္ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ေရေႏြးထဲ သံပုရာသီး အနည္းငယ္ညွစ္၊ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္ႏွစ္ေတာင့္ေလာက္ပစ္ထဲ့၊ အသားမွုန္႔ခတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ... ထမင္းၿမိန္ေစမဲ့ညေနခင္းေလးကို စိတ္ကူးၿမင္ေယာင္မိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၿမန္ ႏွုန္းကို ႏွစ္ဆတုိးၿပီး အိမ္ကေလးဆီ အေသာ့ႏွင္ေခ်မိေတာ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လက ကြ်န္မကိုေတြ႔တာနဲ႔ အဆက္မၿပတ္ေဟာင္တတ္တဲ့ ကမ႓ာၻၻေက်ာ္ပင္ ခုေတာ့့ အၿမီးေလး နန္႔ကာၾကိဳတတ္ေနၿပီ။ ၿခံ၀င္းေထာင့္က စပယ္ရံုေလးက အဖူးမ်ားပင္ေ၀ေနၿပီ။ ေရတြင္းစပ္က ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း ကေတာ့ အညြန္႔တလူလူ  ရြက္ႏုမ်ားၿဖာလို ့။

ဆရာတို႔အိမ္ခန္းေတြဟာ ေက်ာင္းမွေပးထားတဲ့ အခန္းေတြၿဖစ္ၿပီး မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ေသာ့ ခတ္ေလ့မရွိဘူး။ အ၀င္ တံခါးကိုေစ့ထားၿခင္းသည္ပင္ လူမရွိၿခင္းဧ။္ သေကၤတမို႔ ကြ်န္မ တံခါးကိုအသာ တြန္းဖြင့္၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အရင္ကၾကမ္း ၿပင္ေပၿပန႔္ ၾကဲေနတတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ား၊ ကက္ဆက္ တိတ္ေခြ မ်ားဟာ သ႔ူေနရာနဲ႔သူစင္ေပမွာ အစီအရီ ေနရာယူလို႔။ ကြ်န္မ အိမ္ေလးဆီေရာက္ေနမွန္း မြန္မြန္သိ ရင္ေတာ့ … ဆရာ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ေနတဲ့ အခန္းဆီ တပည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သြားတာ က ေနအစခ်ီၿပီး ... လူ႔ေဘာင္စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ကြ်န္မလ်စ္လ်ဴ ရွဳ ထားခ်င္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြ၊ ကြ်န္မေမ့ထားခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့အသံေတြ။ ကြ်န္မလည္းရိုးသားတယ္။ ဆရာလည္း ရိုးသားတယ္။ ဒါဆိုလံုေလာက္ၿပီေလ။ ဘာေတြကိုလိုက္နာ ဖို ့လိုေနေသးလို႔လဲ။

“ နင္တကယ္ရိုးသားတာေသခ်ာလား မိေသာ္” လို႔ ကြ်န္မမ်က္၀န္းမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး မြန္မြန္ ေမးလာတဲ့ တခဏတုန္းကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းတုန္ခါသြားတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ႏွလံုးခုန္သံကုိ လိမ္ညာလုိ႔မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္နားနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတာ ကိုး။

အဲဒီတစ္ညေန…။ အဲဒီတစ္ညေနကသာ ကြ်န္မတို႔ ဒီအိမ္ေလးဆီ မလာၿဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ... ။ အဲဒီတစ္ညေနက ဆရာသာ ေနာက္ဆံုးစာသင္ခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး အိမ္ေလးဆီ ၿပန္မလာခဲ့ဘူး ဆုိရင္ …။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဆရာ့ၿခံ၀င္းထဲက မာလကာသီးခူးေနခ်ိန္၊ ဆရာလည္း ေခါင္းကိုက္လို႔ အတန္းခ်ိန္ဖ်က္ ၿပန္လာခ်ိန္ ...။ ကြ်န္မတို႔လည္း  စာသင္ခန္းၿပန္၊ ဆရာလည္း သူ႔အခန္းသူ၀င္နား … ။ ဒီအေၾကာင္းအ ရာေတြက ဒီမွာသာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ရင္… ။ တခါ တရံမွာ ဆူးေသးေသးေလးတစ္ေခ်ာင္းက ၿပန္ႏွုတ္ဖို႔ ခက္ေန တတ္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အဆိပ္က ေၿဖေဆးမရွိေအာင္ တက္တတ္ပါလား ... ။

ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ ဆရာလည္းမဖိတ္ေခပါပဲနဲ႔ ဆရာ့ရ့ဲအိမ္ခန္းေလးဆီ စပ္စုခ်င္ စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ပြစာက်ဲရွုပ္ပြေနတဲ့အခန္းကို ေတာင္းဆိုသူ မရွိပါပဲ ရွင္းေပးၾက တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္မွန္းမသိ မေလွ်ာ္ ရေသးတဲ့ ဆရာ့ အ၀တ္ေတြ ကို ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ညစ္ပတ္ေပ က်ံေနတဲ့ မီးဖိုခန္းေလးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသန္႔ရွင္း ေပးခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီတစ္ညေန … ။ အဲဒီတစ္ညေနကသာ ကြ်န္မကို ဆရာအဲလိုမ်ိဳး မၾကည့္ခဲ့ဘူးဆိုရင္…။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မ ကို အဲလိုမ်ိဳးမေၿပာခဲ့ ဘူး ဆိုရင္ ... အ့ဲအၾကည့္ ကြ်န္မဘယ္လိုေမ့ႏိုင္ မွာလဲ…။ အဲ့စကား ကြ်န္မဘယ္ လို ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာလဲ…။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မ အညိဳေရာင္ ပိတ္စအေပ်ာ့သားကို လက္ေဖာင္းပံုစံခ်ဳပ္ၿပီး လက္အနားမွာ သားေရၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတဲ့ အက်ၤ ီေလးကို ၀တ္ထားခဲ့တယ္။ ဆရာဟာ လက္ေဖာင္း နားေလးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး “ မင္းနဲ႔ဒီ အက်ၤ ီအရမ္းလိုက္တယ္ ” လို ့့တုိးတုိးေလးေၿပာသြားခဲ့တယ္။ တကယ့္ ကို စကန္႔ေလာက္ပဲ။  အဲဒီစကန္႔ေလာက္ဟာ ကြ်န္မရဲ့ ေသြးေတြကိုေၿပာင္းၿပန္စီးသြားေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ တစံုတေယာက္ေပမွာ နားခိုတတ္လာတယ္။ ကြ်န္မဟာတစ္ေယာက္ ေယာက္အတြက္ အသက္ရွဴ တတ္လာတယ္။

အ့ဲေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မဟာ ဆရာ့အေၾကာင္းေတြကို စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ ဆရာက ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႕ေလး က မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဇာတိက ဘယ္ကလဲ။ ဆရာ့မိဘေတြကေရာ။ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမေတြေရာ။ ဆရာက ဘာအစားအစာကို ႏွစ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳးကို ၾကိဳက္ၿပီး အနာဂတ္ အိပ္မက္က ေရာ … ။ အဲလိုမ်ိဳး ကြ်န္မဟာ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရာရာကို သိခ်င္ခဲ့ေပ မ့ဲ … ဘယ္လုိ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ စံုစမ္းႏိုင္္မွာလဲ။ ဆရာဟာ စည္ကားတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က  ေၿပာင္းလာ တယ္ဆို တာရယ္… ဆရာ့မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာရယ္ေလာက္သာ နားစြန္နား ဖ်ားၾကားၿပီး ေက်နပ္ခဲဲ့ရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ခ်ိန္ကလြဲၿပီး အၿမဲလိုလို အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ ဆရာ့မ်က္၀န္းေတြကိုေတာ့ သတိထားမိ ခဲ့တယ္။ ဆရာဟာ လက္ေပါက္ ကပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္းၾကားလာရတယ္။ ဆရာကေတာ့ ပံုမွန္ ပါပဲ။ ဘယ္သူခ်ီးမြမ္းဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူသေဘာက်ဖို႔ မွမဟုတ္ဘဲ သူစိတ္ရဲ့ေစညႊန္ရာအတိုင္း သူ႔ဘ၀ ကို ေဆးၿခယ္ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအနီးနား ရြာေတြက ကေလးေတြဆီ အားရက္မွာ စာသြားၿပေပးတာမ်ိဳး၊ မုန္႔၀ယ္သြားေပးတာမ်ိဳး၊ သူ႔လစာေလးနဲ႔ ႏိုင္သေလာက္ကူညီတာမ်ိဳး။ သူ႔အယူအဆ၊ သ႔ူ ဒႆ    နအတိုင္း ဘ၀ ကို စီးေမ်ာေနခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းနားကေစတီေလးကို လာဖူးၾကတ့ဲ ဘုရားဖူးေတြကို သတိထားၾကည့္မိဘူးလား တပည့္တို႔။ အားလံုးရဲ့ရည္မွန္းခ်က္ဟာ တစ္ခုတည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ဟာ တူတူပဲ။ ဒီေစတီကို ဖူးရဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ အေလာတၾကီး ၀ဲယာမၾကည့္ ခလုတ္တုိက္မိလိုတိုက္မိ၊ ေလွခါးထစ္ေတြကို ေက်ာ္လႊား ၿပီး ေၿပးတက္သြားလိုေၿပးတက္၊ အဲ့လိုလူမ်ိဳး ေတြကိုၿမင္ဘူးမွာပဲ။ အရင္ဆံုးေတာ့ ရင္ၿပင္ေပေရာက္ပါရဲ့၊ ဦးဆံုးေတာ့ ဖူးရပါရ့ဲ  ေမာပန္း ေနတဲ့စိတ္က ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္ညိဳမွုကိုေပးႏိုင္မွာလဲ ... ။ လူ႔ဘ၀မွာ လည္း တြဲေခရမဲ့သူကို လ်စ္လ်ဴ ရွဳ၊ စာနာရမဲ့သူကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ကိုယ့္ပန္းတုိင္ကိုပဲၿမင္၊ ဘယ္သူ႔ ကို နင္းေခ်သြားလဲ မစဥ္းစား၊ တကယ္ေကာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မွာတဲ့လား ... ။ တပည့္တို႔ အမွတ္တမဲ့ မေနပါ နဲ ့။ ေသခ်ာေတြးၿပီး ရွင္သန္ပါ ...။ ”

တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရရွိလို႔ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာေၿပာၿပတတ္တဲ့ ဒသနဟာ ကြ်န္မ နားမလည္ေပ မဲ့လည္း ဆရာ့ကို အထင္ၾကီးၿပီးရင္း အထင္ၾကီးလာခဲ့တာေတာ့ ၿငင္းမရေခ်။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္မလည္း အိမ္ေလးဆီ ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္သာ ေရာက္ၿဖစ္တယ္။ ဆရာတုိ႔အိမ္ခန္းေတြက စာသင္ခန္းနဲ႔ နဲနဲ လွမ္းသည္မို႔ canteen ကေန စက္ဘီးငွားရမွ အဆင္ေၿပတယ္။ ဆရာက တၿခားအခန္းမွာ စာသင္ခ်ိန္ရွိခ်ိန္၊ ကြ်န္မကလဲ ကိုယ့္အတန္းခ်ိန္ဖ်က္ၿပီးလာတာမို႔ ဆရာန႔ဲလည္း မဆံုၿဖစ္ေပ။ ေနာက္ေန႔ ဆရာနဲ႔ ဆံုရင္ေတာ့
“ ညည္းလာသြားေသးလား။ ” ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ၿပဳတဲ့ အၿပံဳးကို ဆရာ့ဆီမွာေတြ႔ရတယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ထက္ဆရာဘက္က မပိုခဲ့သလို ကြ်န္မဘက္ကလည္း မ်က္၀န္းေတြက ၀န္ခံေနတာကလြဲရင္၊ အမူ အရာေတြက သိသာလြန္းေနတာကလြဲရင္   … အဲ့ထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။

ဆရာကမေခ်ာပါဘူး။ မက္ေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပိုင္ဆိုင္မွုမ်ိဳးလဲ မရွိပါဘူး။ အကြက္က်ဲက်ဲ ပုဆိုးကို အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရွပ္ အက်ၤ ီနဲ႔သာ ၀တ္တတ္တဲ့ ဆရာ့ပံုစံဟာ အမ်ားၾကားမွာ ထင္းမေနပါဘူး။ တခါတေလ “ ညည္းစားဖို႔ ”ဆိုၿပီး ဘာလီခ်ိဳခ်ဥ္လိုမ်ိဳးေပးတဲ့အခါ ကြ်န္မဟာ လွမ္းယူဖို႔ ေမ့ေလာက္တဲ့ထိ အ့ံၾသ၀မ္း သာေနခဲ့တယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ ဆရာ့ရင္ထဲမွာ ကြ်န္မက မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တတ္ခဲ့တာပါ။ အဲထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။

“ ညည္းစာေမးပြဲ နီးၿပီေနာ္။ ”

“ ထမီကို အဲေလာက္ရွည္ေအာင္မ၀တ္နဲ႔ေလ။ ေၿမၿပင္နဲ႔တိုက္ၿပီး ေအာက္နားေတြ ညစ္ပတ္ကုန္မွာေပါ ့။ ”

အဲလိုမ်ိဳး အမွတ္တမဲ့ဂရုစိုက္ရံုေလးနဲ႔တင္ ကြ်န္မရင္ခုန္သံေတြဟာ စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့ဘဲ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ “ ငါေတာ့ ၿပဳစားခံရၿပီ ထင္တယ္ သူငယ္ ခ်င္းတို႔ေရ ” လို ့ရင္ဖြင့္ရတဲ့ထိပင္။

“ နင္ စိတ္ကစားတာေနမွာပါဟာ ” သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ စြတ္စြဲမွုကုိေတာ့ ကြ်န္မၿငင္းခ်င္တယ္။ ကြ်န္မက လြယ္လြယ္ စိတ္လွုပ္ရွားတတ္သူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ “ ၿပီးေတာ့ နင္န႔ဲဆရာ အသက္အရြယ္ရဲ့ ကြာဟမွု၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ့ မတူညီမွု၊ မလိုက္ဖက္မွု ကြာၿခား မွု… မွု… မွု အမ်ားၾကီးပဲ နင့္ခံစားမွု တစ္ခု တည္းေတြးလို႔မၿဖစ္ဘူးေလ ” ဟင့္အင္း … ကြ်န္မဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ညီမွ်ၿခင္းေတြခ်ၿပီး အေပၚယံ အလႊာေတြကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိလိမ့္ မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မက အခ်စ္ရဲ့သီးသန္႔ၿဖစ္တည္မွဳကိုပဲ မက္ေမာတာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္မကို စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ေလးေတာင္မေပးေတာ့ေသာ ... ကြ်န္မကို တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ ခ်ားေစေသာ၊ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမထင္ထားတဲ့ အမွန္တရား တစ္ခုရွိေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ... ။ မယံုၾကည္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာန႔ဲ အားလံုးကေလွာင္ရယ္ေနသလိုပဲ။ အေၿဖမရွိတဲ့ပုစၧာကိုမွ ကြ်န္မက အေၿဖညွိ ခ်င္ခဲ့တာလား။ ကံၾကမၼာက ကြ်န္မကိုတဆိတ္ ေတာ့ က်ီစယ္လြန္းေနၿပီ။

အတန္းထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူေဆာင္လာတဲ့သတင္းဟာ ကြ်န္မနားစည္ကို ရိုက္ခြဲလိုက္သလိုပဲ။

အဲဒီညေနဟာ အရင္လိုပါပဲ။ ဘာမွမထူးၿခားပါဘူး။ တခ်ိဳ႕စာသင္ခန္းမွာ စာသင္လုိ႔။ တခ်ိဳ႕က canteen မွာစု ရံုး၀ိုင္းဖြဲ႔လို႔။ ကမ႓ာပ်က္ေနတဲ့ကြ်န္မကုိ ဘယ္သူသတိထားမိမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ့စိတ္ခံစားမွုေၾကာင့္ပဲလား။ အဲဒီညေနက ေတာစံပယ္ပြင့္ေတြ ကေတာ့ အနံ႔ၿပယ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မရဲ့ေၿခလွမ္းေတြက အိမ္ေလးဆီသို ့။ ေတာစံပယ္ရံုေတြက တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းသြားလို ့။ “ တူတူသြား မယ္ ” ဆိုတဲ့မြန္မြန႔္ အသံ ကုိ ၾကားလိုက္သလား မၾကားလုိက္သလား။ မေသခ်ာ။

“ ဆရာ့သမီးေတြလား။ ” တည္ၾကည္တဲ့အသံတစ္ခုရဲ့ပံုရိပ္ကို ၿမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ အရာရာရွင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ သူမတို႔ႏွစ္ဦးအမွတ္တရ အက်ေလးကို၀တ္ၿပီး ဒီေန႔မွ ႏုိင္ငံၿခားက ၿပန္ လာေၾကာင္း၊ ကြဲကြာေနတဲ့ေလးႏွစ္ အတြင္း  ဘာမွမေၿပာင္းလဲေသးေၾကာင္း။ ခုအၿပီး ၿပန္ လာတာၿဖစ္ေၾကာင္း။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သူမတို႔ အတိတ္၊ သူမတို႔ အိပ္မက္ထက္ ပေစာက္ႏွစ္ဆင့္လည္ပင္းပံု လက္ေဖာင္း အနားရွဳံ႕ၾကိဳးစည္းအက်ေလးက ပုိၿပီးမွင္သက္ ေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဆီကနဲ႔ အဆင္ကလြဲရင္ အေရာင္ေရာ ပံုစံေရာ။

အဲေန႔ကဆရာ ဘာလို႔ ေတြေတြေလးေငးၾကည့္ခဲ့တာလဲ။ ဘာလို႔အဲလိုေၿပာခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို႔နစ္၀င္ သြားေလာက္ေအာင္ ဆရာ့ မ်က္၀န္းေတြက အသက္ပါေနခဲ့တာလဲ။ ဘာ ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ားစြာရဲ့ နိဂံုးမွာေတာ့ ... ။

ခုခ်ိန္မွာ ကမာၻေပၚမွာ ကြ်န္မၿဖစ္တည္လာရတဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာ ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အခမဲ့ပညာဒါန သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပိုင္းဆရာမလုပ္ေနၿပီး လူတကာ အၿမင္ကတ္ေလာက္ေအာင္ Roll No-1 ေနရာကုိ ႏွစ္တိုင္းသိမ္းပုိက္ထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မက ပထမမွမဟုတ္ရင္ မတင္းတိမ္ေတာ့တာလား။  “... ေနာက္ ”  ဆုိတဲ့ အရာေတြကို မခံစား ႏိုင္တာ့တာလား။ မသိစိတ္က နာက်င္လိုက္၊ သိစိတ္က ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္းကင္ တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္မအတြက္မဟုတ္ဘဲ ဟိုးအေ၀းမွာ ၾကည္လင္ၿပာလဲ့လို႔။

ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)

ပံုေလးကိုေတာ့ Google မွရွာယူထားပါတယ္။


Saturday, 20 September 2014

မ်က္ရည္၊ အၿပံဳး သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ



 (၁)

“ သူ .. ”
အနားနား ကပ္ၿပီး ကိုယ့္ကို ေခၚသံေလးက တကယ့္ကို တိုးတိုးေလး။ သို႔ေပမဲ့ ဗံုးတစ္လံုးအား၏ ၿပင္းၿပမွုထက္ မာသည္။

မ်က္လံုးေတြလည္း ၿပဴသြားသည္။ မ်က္ခံုးမ်ားလည္း ပင့္လိုက္ေသးသည္။ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ခ်ိဳးမ်ား ေကြးတက္သြားသည္လည္း ၿမင္ၿဖစ္ေအာင္ၿမင္လိုက္ေသးသည္။ သည္ေလာက္ေတာ့ သိသင့္သည္။ နားလည္သင့္သည္။ မမွားသင့္။ ထိုထိုအေရာင္စံုမ်ား လည္း မ်က္၀န္း၌ၿဖတ္ေၿပးသြားလိုက္ေသးသည္။

သူမ ၀ါက်ဆံုးေတာ့ ကိုယ္တစ္ခြန္းပဲေၿပာလိုက္သည္။

“ အိုေက ၿပင္လိုက္ပါ့မယ္ … ”
ဟုတ္သည္ေလ။ မွားေနသည္ဆို။ ၿပင္ရမွာပဲေလ။ မမွီလိုက္သည့္သံုးႏွစ္ေက်ာ္က ပေရာဂ်က္၏ အေနအထားေတြအတြက္ အမွား အယြင္းက မလြဲမေသြရွိေခ်မည္။ ေကာင္းမြန္စြာ ေစတနာၿဖင့္ အမွားကို ၿပင္ေစတတ္သည္မ်ိဳး ဘ၀မွာ မသင္ခဲ့ရဖူးဘူးထင္ပ။ သူမ ကိုယ္တိုင္ေရာ အမွားအယြင္း ကင္းစင္ပါေလသလား။
ကိုယ္ ေလပူကိုသာ မွုတ္လိုက္သည္။

(၂)

“ မဟုတ္ဘူး … ဒီလိုမဟုတ္ဘူး… ”
“ ငါရွင္းၿပမယ္ နားေထာင္ ”
ေဘးစားပြဲမို႔ အသံေတြက ၿပတ္သားသည္။ ရွင္းလင္းသည္။ စကားလံုးေတြမွ စိတ္ခံစားမွု အနိမ့္အၿမင့္၊ အတိမ္အနက္ေတြထိ ခန္႔မွန္းမိသည္။ အရွင္းၿပခံရသူ၏ မ်က္ႏွာကိုငဲ့မၾကည့္လည္း မအီမလည္ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။

အရွင္းၿပခံေနရသူက ကိုယ္တို႔ဌာန၏ ကိုယ္တို႔ထက္ စီနီယာက်သူ တစ္ေယာက္ပင္။ မည္မွ်ပင္ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္ေစကာမူ ဟို ခုနစ္ေဆြး ရွစ္ေဆြးမွ မသိမမွီလိုက္သည္မ်ားကို စာရင္းခ်ဳပ္ဆံုးၿဖတ္သည့္အခါ အခ်ိတ္အဆက္ အလြဲအမွား နည္းနည္းေတာ့ရွိ မွာပင္ေလ။ သူမကေတာ့ ခုနစ္ေဆြး ရွစ္ေဆြးမက သည္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့သူကိုး။
တစ္ခြန္းၾကားလိုက္ေသးသည္။
“ Contract Dept လုပ္သမွ် ေငြစာရင္းက ေကာက္သင္းေကာက္ေနရဆိုပဲ။ ”
ေနရာတိုင္း သူ႔ အခက္အခဲ၊ ပညာရပ္က်ယ္၀န္းမွု သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူရွိသည္ကို သူမ ေမ့ေနေလသလား။
မည္သို႔ဆိုေစ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးေလးစားသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။

(၃)

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကသည္။ အားလံုး၏ ကြန္ၿပဴတာဖန္သားၿပင္မွာ တူညီေသာ အီးေမးလ္ကို ဖြင့္ထားၾက သည္။ သူမဆီက alert email ၿဖစ္သည္ေလ။ သူေဌး၊ မန္ေနဂ်ာအားလံုးကို ေကာ္ပီတြဲထားသည္။ 

“ Contract Dept က အခ်ိန္မီစာရင္းေတြ မပို႔ႏိုင္လို႔ သူတို႔ေငြစာရင္း timing ေတြ ေအာက္ရသည္ဆိုပဲ။ ”

ေငြစာရင္းဌာနမွာ လူေလးေယာက္ရွိသည္။ က်န္သံုးေယာက္က ေၿပၿပစ္သေဘာေကာင္းၾကၿပီး သူမတစ္ဦးသာ။ သူမတို႔ မန္ေနဂ်ာေတာင္ သူမေလာက္မဆိုးေသး။ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ သည္ဒဏ္ေတြခံရအံုးပ။

(၄)

“ ဟင္ … ”
“ တကယ္ၾကီးလား … ”
“ ထင္မထားဘူးေနာ္ … ”
အာေမဋိတ္စကားလံုးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်ကုန္သည္။

(၅)



“ အမွတ္တရ ကဒ္လား ”
“ တို႔ဌာနရဲ့ လက္ေဆာင္နဲ႔အတူ တို႔ေတြလက္မွတ္ေဘးမွာ အမွတ္တရစကား သူမအတြက္ေရးၾကတာေပါ့။ ”
“ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ”
“ ဒီမွာေလ ဒီတစ္ေယာက္ဆို လက္မွတ္ေဘးမွာ all the best တဲ့။ ဒီမွာက အသဲပံုေလးေတြ။ ေဟာ … ဒီမွာက ပန္းပင္ ပံုေလးေတြ ၿမင္လား … ”
“ အြန္ …  with love ဆိုတာက ပါေသး ”

တခ်ိဳ႕ေတြ ၿပံဳးကာ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ၾကသည္။ ပိုေကာင္းပိုၿမင့္ေသာ ေနရာကို ထြက္ခြာသြားမည့္သူမအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာ ၿပံဳးေတြ။ တခ်ိဳ႕ေတြ မ်က္ရည္စို႔ၾကသည္။ အတူလက္တြဲလုပ္ကိုင္သူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အတြက္ ခြဲခြာၿခင္း၀မ္းနည္းမွုေတြ။

ထိုအၿပံဳး၊ ထိုမ်က္ရည္ေတြ စစ္သလား၊ တုသလား ကာယကံရွင္သူတို႔သာလွ်င္ အသိဆံုးၿဖစ္မွာပါေလ။

ရင္ၿငိမ္းသူ
၂၁.၉.၂၀၁၄(တနဂၤေႏြ)
၁၂း၀၀ ေန႔လယ္ခင္း


Tuesday, 9 September 2014

ပံုၿပင္ေၿပာသူ



အဲ့နာရီ အနီေလးေပါ့။ တနလာၤ ကေန ေသာၾကာ မနက္တိုင္း ေၿခာက္နာရီခြဲဆို အသံၿမည္ၿပီ။ သူၿမည္တိုင္း ထစရာလား။ ၿမည္ေပါ့။ ၿပန္ပိတ္ၿပီး ၿပန္အိပ္ေတာ့ေရာ ... ဘာၿဖစ္ေသးလဲ။ ညအိပ္ခါနီးတိုင္းေတာ့ ေစာေစာ အိပ္ၿပီး ေစာေစာထမယ္လို႔ မုဒ္သြင္းပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္က ၁၂ခြဲထက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေစာ။ မနက္ခင္း အသံ ၿမည္တိုင္းမွာေတာ့ .....
ေၿခာက္နာရီခြဲကေန ေၿခာက္နာရီေလးဆယ့္ငါးကို ပထမေရႊ႕တယ္။ ဒုတိယ ခုနစ္နာရီကို ထပ္ေရႊ႕တယ္။ တကယ္တမ္းက ခုနစ္နာရီဆယ္မိနစ္မွထတာ။ ဆက္အိပ္လို႔လည္း မၿဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။


အိမ္ေရွ႕ကေန ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီအသြား လမ္းေလးေပါ့။ " ပု႑ရိတ္လမ္းေလး " လို႔နာမည္ေပးထား တယ္။ ေငးရင္း ေတြးရင္း တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းတစ္လမ္းသာၿခားတဲ့ ဟိုဘက္က မွတ္တိုင္ မွာရပ္တဲ့ ဘတ္စ္ကားအၿမဲလြတ္တယ္။

အလုပ္ေရာက္ရင္ ပထမဆံုးေတြးတာက ၁၂း၁၅ ေရာက္ဖို႔ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲလို႔။ ၁၂း၁၅ ဆို ထမင္း စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီေလ။

အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး စိတ္ေတြသိပ္ရွုပ္လာရင္ေတာ့ ေအာက္ကပံုေလးထဲက အိမ္သာထဲသြားထိုင္ေနလိုက္တာ ပဲ။ စီစီတီဗြီအလြတ္ဆံုးက အဲ့တစ္ေနရာပဲရွိတာကိုးလို႔။ ဖုန္းေလးကေတာ့ မသိမသာ အိတ္ကပ္ထဲပါၿပီး သား။ ဒါမွ ဖဘေလးဘာေလး ပြတ္ႏိုင္မွာေပါ့လို႔။


ဒီၿမင္ကြင္းေလးက ၿမင္သာၿမင္ၿပီး မၾကင္ရဆိုသလို တံခါးလည္းေသာ့မခတ္ထားပါပဲ အေ၀းၾကည့္ေလး နဲ႔ ေက်နပ္ေနရတဲ့ ထမင္းစားခန္းအၿပင္ဘက္က ၿမင္ကြင္းေလးေပ့ါ။

အလုပ္ေတြက အဲလိုပဲ ေလ်ာ့သြားတယ္မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ၿပီးေအာင္မလုပ္ဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ ရင္ ထားၿပီးၿပန္တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ေတြရွိေသးတာပဲလို႔။ မေသမခ်င္းလုပ္ရမယ့္ဟာ။ အလ်င္မလိုပါဘူး။

အမွန္ေတာ့ ၀တၴဳရွည္ စ-ဆံုး ေရးၿပီးတင္မလို႔ပါ။ နိဒါန္း၊ နိဂံုးၿပီးၿပီး အလယ္ေပ်ာက္ေနေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိ ေသးတာပဲေလေနာ္။ ေနာ္လို႔။

၁၀:၅၀ (အဂၤါ)
၉.၉.၂၀၁၄