ကတၱရာလမ္းမႏွင့္
စာသင္ေက်ာင္းၾကား က်ယ္ၿပန္႔ေသာ ၿမက္ခင္းၿပင္က်ယ္၌ လမ္းဘက္မွ ေက်ာင္းဘက္ဆီ၊ တဖန္ ေက်ာင္းဘက္မွ
လမ္းမဆီ လူးလားတံု႔ေခါက္ တရိပ္ရိပ္ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း အေၿပးၿပိဳင္ေန သည္။
ကြင္းၿပင္က်ယ္ကို ၿဖတ္ေၿပးလာေသာ ေလေအးေအးကို အဆုတ္ထဲ အားရပါးရ ရွဴသြင္းလ်က္ ၿမင္ႏိုင္စြမ္းသာရွိလွ်င္
ေၿပးလမ္းတေလွ်ာက္ ကြ်န္မ လႊတ္ခ်ခဲ့ေသာ တစံုတရာကို
ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ထိုတစံု တရာသည္ ဖြင့္ဟခြင့္မရသမွ် သူမ၏ အစိုင္အခဲ ၿဖစ္သည္။ ေၿဖေလ်ာ့ခြင့္မရသမွ်
သူမ၏ အက်ိတ္အခဲၿဖစ္ သည္။
ပံုမွန္အားၿဖင့္ ကြ်န္မတို႔သည္ တာ၀န္မ်ား ခဏကင္းလြတ္သည့္ စေနအားလပ္ရက္ မတိုင္ခင္ ေသာၾကာလို ညေနခင္းမ်ားမွာသာ ေနာင္ေရာက္လာမည့္ ရက္သတၱပတ္ေတြအတြက္ အားအင္ကို ခုလို
အေၿပးၿပိဳင္ၿခင္း ၿဖင့္ ၿဖည့္တင္းႏိုင္ၾကသည္။ ၿခြင္းခ်က္ အေနၿဖင့္ ဗုဒၶဟူးၿဖစ္သည့္ ယေန႔အတြက္
ကြ်န္မတို႔ သည္ေနရာ ကိုေရာက္လာၿခင္းသည္ သူမအတြက္ သက္သက္သာၿဖစ္သည္။
ကြ်န္မေၿပးတာကို သူမအား ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္ ထိုင္ၾကည့္ေစၿပီး သူမ
အစား ကြ်န္မက သူမ၀န္ထုပ္ကို လႊတ္ခ်ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။
ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္မတိုင္ခင္
" ေန႔၀က္ေဆးခြင့္ယူမည္ " ဆိုေသာ စာတိုေလး သူမဆီ မွ ေရာက္လာေတာ့ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ။
ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ ဘူတာရံုေဘး စားေသာက္ဆိုင္ မွာေစာင့္ေနမည္ ဆိုလာၿပန္ေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္ထင့္သြားရသည္။
သူမ ငွားေနေသာအိမ္သည္ ကြ်န္မအိမ္မွ ရထား ငါးဘူတာအကြာမွာရွိသည္။
သူမ အလုပ္လုပ္ေသာ စက္ရံုေရာက္ရန္ ကြ်န္မအိမ္နား ကားမွတ္တိုင္ သို႔လာၿပီး
shuttle bus စီးရေသးသည္။ သူမ အိမ္ၿပန္ၿပီး တစ္ေခါက္ၿပန္ထြက္လာ ရေလာက္ေအာင္ ဟု ေတြးမိသည့္အခါ
ကြ်န္မ စိုးရိမ္မွု ဒီဂရီ ၿမင့္တက္သြားရသည္။
သူမကိုၿမင္ေတာ့ ကြ်န္မ စိုးရိမ္ထားသလို သူမမ်က္ႏွာေလးသည္
အေတာ္ေခ်ာင္က်ေနေခ် ၿပီ။ နဂိုၿဖဴ သည့္ သူမ အသားေရာင္သည္ ေဖ်ာ့သည့္ဘက္သို႔ ယိမ္းယိုင္လုလု။
ကြ်န္မႏွင့္ သူမ ေသာၾကာညေနတိုင္းဆံုေန က်။ သည္သံုးေလးရက္အတြင္း
သည္မွ် ေလာက္ပိန္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူမက ေရွ႕မွ ကြ်န္မကိုလည္း
မၿမင္ သေယာင္။ ေတြေတြေငးေငး ေဆြးေဆြးရီရီ။ အေငြ႔ၿပယ္ၿပီး ဆန္ၿပဳတ္အားလည္း တစ္ဇြန္းတစ္ေလမွ်
မခတ္ေသး။ လက္ယာမွလက္၀ဲ၊ လက္၀ဲမွလက္ယာ အခါခါေမႊၿခင္းအားၿဖင့္ ပန္းကန္ ၾကမ္းခင္း၌ စိန္လက္ စြပ္ကို
စမ္းမိေလ မည္ထင္ေနသလားဟု ကြ်န္မ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ေတြးမိသြားသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
သက္ ၿပင္း ေမာမ်ားလည္း ခ်ေသးသည္။
ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ၫွဳိးလ်လ် သူမအားၾကည့္ရင္း
မခ်င့္မရဲ ၿဖစ္လာေသာ ကြ်န္မက " အဲေလာက္
လည္း ႏုမေနစမ္းပါနဲ႔။ အသက္နဲ႔မွ အေ၀းၾကီးရယ္ " ဟု ဘုေတာမိေတာ့သည္။ ယခင္ဆိုလွ်င္
စေနာက္ က်ီစယ္မွန္းသိသည့္တိုင္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးမ်ား နီရဲသည္ထိ ရွဴ းရွဴ းရွဲရွဲ အသက္ရွဴၿမန္လာကာ
ကြ်န္မကို စိတ္ေကာက္တတ္သည့္ သူမက ခု ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ ၿပံဳးၿပေလသည္။
" ေဆးခန္းသြားေတာ့ ဆရာ၀န္က ဘာေၿပာလဲ ... "
ဖ်တ္ခနဲ သူမ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလးတြဲ႔စြာ ေခါင္းခါၿပသည္။
" ေဆးခန္းလည္း မသြားၿဖစ္ပါဘူး ခ်ိဳရယ္ ... ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ကတည္းက ဆရာ၀န္က
ေၿပာၿပီးသား။ ေနာက္တစ္ေခါက္ဗိုက္ၿပန္ေအာင့္လာရင္ ေဆးရံုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္တဲ့။
ေဆးစစ္ရင္ စရိတ္ေတြက အမ်ားၾကီးကုန္မွာေလ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အစာမာ ေတြမစားဘဲ အစားဆင္ၿခင္လိုက္ရင္
သက္သာသြားမွာပါ။ "
သူမ လက္ဖ၀ါးေလးအား ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားေပးေနမိသည္။ " ဒါဆိုလဲကြယ္ ... အိမ္မွာ
သက္ေတာင့္ သက္သာ နားေနပါေတာ့လား။ တစ္ေခါက္ၿပန္ထြက္လာရတယ္လို႔ ..."
" စက္ရံုကထြက္လာလာခ်င္း အခန္းၿပန္ၿပီး ခုတင္ေပၚေခြေနအံုးမလို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့
ေန႔လယ္ခင္းဆို အားလံုး အလုပ္သြားေနၾကတာ။ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ဟုိေတြးဒီေတြး ေရာဂါတိုးလာတာထက္
ခ်ိဳတုိ႔ အိမ္နားက ကေလးကစားကြင္းမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ ကိုေငးေနတာက လက္ရွိၿဖစ္တည္မွုကို
တဒဂၤ ေမ့ေစမယ္ထင္လို႔ ထုိင္ေနခဲ့တာ ..."
" လြင္ရယ္ ..."
ကြ်န္မ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ စကားလံုးတို႔ ေပ်ာက္ရွကုန္သည္။ ထြက္က်လာသည့္ စကားတစ္ခြန္းက
" ၿမက္ခင္းၿပင္ထဲ သြားၾကစို႔။ "
@@@@@
ကြ်န္မ ေၿပးၿပီးေမာလာေတာ့ ၿမစိမ္းေရာင္ၿမက္ခင္းၿပင္ကို ေမြ႔ယာအလား မွတ္ယူကာ သူမ
ေရွ႕မွာ ပက္လက္ လွန္လွဲခ် ၿပီး ေကာင္းကင္ၿပာၿပာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
" အို ... တိမ္ၿဖဴ ေတြရယ္ မင္းတို႔ပုခံုးထက္ငါ့ကို ထမ္းပိုးၿပီး ငါ့ရဲ့အိမ္ေလးဆီ
ေခၚေဆာင္သြားေပးပါလား။ " ဟု ကြ်န္မက ၿငီးတြား သလိုလို တိုင္တည္တည္သလိုလို ေရရြတ္လွ်င္
ငဲ့ေစာင္းမၾကည့္ေသာ္လည္း သူမ ကြ်န္မကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနမည္မွာေသခ်ာသည္။ သူမ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ခ်ိဳးေလးေကြးရံု
ၿပံဳးသြားတာကိုလည္း မ်က္၀န္းေထာင့္မွတဆင့္ ၿမင္လိုက္ရသည္။ " ဘာလဲ ခ်ိဳ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ပါပဲ
ေယာက္ယက္ခတ္သြားမဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကံဳလာ မွာစိုးတယ္ေပါ့ ..." ဟု တိုးတိုးေလးေၿပာေသာ္လည္း
က်ယ္ေလာင္သည္ ထင္ရသည့္ စကားသံကို ၾကားရလွ်င္ သူမမ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ကို အေလာတၾကီး ရွာေဖြမိတတ္သည္။
သူမ ကိုယ္သူမ ယံုၾကည္ၿခင္းမ်ား ဖိတ္လွ်ံက်ေနသည္ႏွင့္ ထပ္တူညီစြာ အခံရခက္ ေၾကကြဲၿခင္း
မ်ားေရာစပ္ေနသည့္ အေရာင္စပ္မ်က္ႏွာကို ၿမင္ရသည့္အခါ တစံုတရာ၏ ေစ့ေဆာ္အားေၾကာင့္ သူမကို
ေပြ႔ဖက္မိသြားေပလိမ့္
မည္။
ေယာက္ယက္ခတ္သည္ဆိုႏိုင္ေလာက္ေသာ ၿဖစ္ရပ္ကို သူမ ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္တုန္းက ကြ်န္မမွာ
မ်က္လံုး အၿပဴ းသား ရင္ေမာခဲ့ရေသးသည္။ ေနရာေဒသ ကြာဟခ်က္တစ္ခုႏွင့္တင္ အပရိက ကိစၥက ဆူးတစ္ေခ်ာင္းႏွယ္
သူမရင္ကို စိုက္၀င္သြားခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြအလုပ္ပိတ္ရက္ႏွင့္ေဟာလီးေဒးလ္
(Holiday) ၾကား တစ္ရက္တည္းေသာ အလုပ္ဖြင့္ရက္၊ သူမ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လာသည့္ရက္၊ တံခါးေခါက္သံၾကား၍
အ၀င္တံခါးဖြင့္ အၿပင္ကိုအၾကည့္၊ ဟထားခဲ့ေသာတံခါးက ေလအရွိန္ၿဖင့္ပိတ္သြား၊ ကံဆိုးစြာ
ေလာ့ခ္ကိုလည္း ခ်မိလ်က္သား။ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ဖုန္း၊ ရထား/ကား စီးသည့္ကဒ္ အားလံုး တံခါးခ်ပ္၏ အတြင္းမွာ။
ေသာ့ပိုရွိေသာ မန္ေနဂ်ာကို ဆက္သြယ္ ရန္ ဖုန္းငွားဆက္ရေအာင္လည္း အနီး၀န္းက်င္မွာ စက္ရံုမ်ားသာရွိသၿဖင့္
အမ်ိဳးသမီးထက္ ေယာက်္ားသား မ်ားသာ အမ်ားစုမို႔ အကူအညီေတာင္းလိုက္ခါမွ အႏၲရာယ္ကိုဖိတ္ေခၚသလို
ၿဖစ္မွာလည္းစိုးရေသးသည္။ ဖုန္းငွားခဲ့သူရွိလွ်င္ေတာင္ ဖုန္းနံပါတ္ေတြက မွတ္ဉာဏ္ထဲ
နတၴိ။ အစဂဏန္းသိလွ်င္ အဆံုးနံပါတ္မေသခ်ာ။ အဆံုးနံပါတ္ မွတ္မိလွ်င္ အစဂဏန္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။
တစ္နာရီေလာက္ ပ်ာယာခတ္ၿပီးကာမွ သူမ
သူေဌးဆီ အၿမဲတမ္း ပစၥည္းသြင္းခဲ့သည့္ ကုမၸဏီမွ ကုန္အမွာ လာပို႔သည္ႏွင့္ၾကံဳ၍ မွတ္ဉာဏ္ထဲက
အေရာေရာအေထြးေထြး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ဖုန္းကို အခါခါေခၚၿပီး မန္ေနဂ်ာကို ဆက္သြယ္ခိုင္းခဲ့ရသည္ ဆိုမွ
ကြ်န္မမွာ သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္သည္။
ကြ်န္မ
ခုလိုမ်ိဳးပူပန္ေပးေနသည့္
သူမသည္ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္မ၏ အၿမင္ကတ္ပုဒ္မႏွင့္
ၿငိစြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ရန္ကုန္သူ ကြ်န္မက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ကုမၸဏီေတြထက္
လစာပိုသာၿပီး၊ စားစရိတ္ ေနစရိတ္အၿငိမ္း၊ စေန တနဂၤေႏြ ရန္ကုန္-ေနၿပည္ေတာ္ အသြားအၿပန္
ဖယ္ရီလည္း စီစဥ္ေပးမည္ဆို၍ ေနၿပည္ေတာ္ရံုးခြဲရွိ ထို အလုပ္ကို လက္ခံခဲ့သည္။ အလုပ္၀င္စ ကြ်န္မမွာ ကြန္ပ်ဴ တာမွလြဲၿပီး မည္သည့္ စာေရးကိရိယာကိုမွ
၀န္ထမ္းေရးရာမွ ထုတ္မယူရ ေသး။ တစ္ေန႔ အလြန္ၾကီးမားေသာ အေဆာက္အဦး၏ ခန္႔မွန္းေခ် ကုန္က် စရိတ္တြက္ရန္
တာ၀န္ယူရသည္။ အဆိုၿပဳပံုစံငယ္ Drawing သည္ ရွုပ္ယွက္ခတ္လြန္းသၿဖင့္
အေရာင္ မ်ားႏွင့္ အပိုင္းလိုက္ ခြဲထုတ္မွသာ ရွင္းလင္းမည္ၿဖစ္၍ သူမ မရွိခိုက္ သူမစားပြဲေပၚ
အသင့္ေတြ႔ သည့္ ေရာင္စံုခဲတံမ်ားကို ယူသံုးလိုက္မိသည္။ သူမ သိသည့္ခါ သူတပါးပစၥည္း ခြင့္တာင္းသင့္သည္ဆို ကာ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ဘာမဟုတ္တာေလးႏွင့္ ဆပ္ၿပာပူေဖာင္းလို အကဲဆတ္သည့္
သူမကို အံ့လည္းအံ့ၾသ၊ ေနာက္ပိုင္း ခပ္တန္းတန္းသာ ဆက္ဆံမိသြားေတာ့သည္။
စကား၀ိုင္းထဲ သူမ၀င္လာလွ်င္ ထထြက္သြားသူမွာ ကြ်န္မ ၿဖစ္ၿပီး အေဆာင္ေနာက္ ေရခ်ိဳးကန္၌
ကြ်န္မ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတုန္း သူမ လွမ္းလာတာၿမင္လွ်င္
ေလွ်ာ္လက္စ အ၀တ္မ်ားကိုပင္ တိုးလိုးတန္းလန္း ထားခဲ့ေလ့ရွိသည္။ ဌာနေခါင္းေဆာင္မွ သူမႏွင့္အတူတူ
ပေရာဂ်က္ တြဲလုပ္မခိုင္းေစရန္လည္း တိတ္တိတ္က်ိတ္ ဆုေတာင္းဖူးသည္။ တစ္ခါ သူမ ညက သရဲေၿခာက္ခံရေၾကာင္းကို
အေၾကာက္ မေၿပေသးဟန္ၿဖင့္ ထမင္းစားေဆာင္မွာ ရင္ဖြင့္သံ ၾကားရသည့္အခါ စိတ္ထဲ၌ လက္ခုပ္ပင္
တီး၍ ၀မ္းသာ လိုက္ေသးသည္။
အဲသလိုႏွင့္ ကြ်န္မ အစမ္းခန္႔ကာလ ၿပည့္ၿပီး သံုးပတ္ေၿမာက္မွာ
ရန္ကုန္-ေနၿပည္ေတာ္ အသြားအၿပန္ ဖယ္ရီေပၚမွာ တစ္ပတ္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ပတ္လည္းမက နယ္ၿမိဳ႕ေလးကလို႔
သိထားေသာသူမ ကို ေတြ႔ရေတာ့ နီးစပ္ရာကို စပ္စုၾကည့္မိသည္။ အို ... သူမလို လူေကာင္ေသးေသးေလးမက္သည့္
အိပ္မက္တို႔ကို ခ်ီးက်ဴ းစိတ္ထက္ ေလွာင္ရယ္စိတ္က အေလးသာခဲ့လိမ့္မည္။ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ခက္ခဲသည့္
ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ၿပမွာ သိရံုေလာက္ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ေအာက္က်ိဳ႕ခံတည္းၿပီး လိုအပ္သည့္ သင္တန္းအစံုစံု တက္သည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏိုင္ငံၿခားသို႔လွမ္းမည္။ ကြ်န္မတို႔လို ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္
ရင္းႏွီးႏုိင္ သူေတြေတာင္ အၿဖဴ အမည္းမသဲကြဲသည့္ ရလာဘ္အတြက္ ေၿခမလွမ္းရဲခ်ိန္မွာ သူတပါး
ေထာင္ေပးမွ တက္ရမည့္ ေလွခါးကိုနင္းၿပီး အၿမင့္မွန္းေနသည့္ သူမကို အၿပစ္တင္ ခ်င္မိခဲ့သည္မွာ အမွန္တရားပင္။ သို႔ေပမဲ့ ကူညီေဖးမစကားမဆိုခဲ့တာေတာ့ အတံု႔အလွည့္၏ ရလာဘ္သာပဲေလဟု
ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ယက္၍ ေတြးလိုက္သည္။
အခ်ိန္ေတြသည္ တၿဖဳတ္ၿဖဳတ္ေၾကြဆင္းသြားသည္။
သူမႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွုတ္ဆက္ပြဲညမွာ အားလံုး ဆုေတာင္းစကားေၿပာ ၾကေသာ္လည္း ကြ်န္မအလွည့္၌ လက္ကာၿပၿပီး မုန္႔ကိုသာ ငံု႔စားေနခဲ့သည္။ သူမအလုပ္ထြက္၊
ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ကြ်န္မမွာ စိန္ေခၚမွုအသစ္ တို႔ကို
ေၾကာက္ရြံ႕လို႔ အသားက်ၿပီး အလုပ္ကိုမစြန္႔ႏိုင္ေသး။ ေနၿပည္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေနဆဲ။ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္အစ္မမ်ား၏
အီးေမးလ္မွတဆင့္ သူမ ေပ်ာ္ၿမဴ းေနသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားၿမင္ရေသာ္ ထူးၿပီးမခံစား မိေသာ္လည္း
တစ္လတစ္လ အိမ္ကိုလႊဲႏိုင္သည့္ ေငြ ပမာဏကို ၾကားရေတာ့ ရွက္ရြံ႕သည့္ခံစားခ်က္ က ေသြးေၾကာထဲၿဖတ္စီးသြားသည္။
ကြ်န္မ လခဆယ္လ ေလာက္စုမွ သူမ၏တစ္လစာႏွင့္ညီမွ်မည္ေလ။
ကြ်န္မတို႔ဌာနမွ တခ်ိဳ႕လည္း သူမ ေလွ်ာက္သည့္လမ္းကို မက္ေမာစြာ၊
ႏွစ္လိုစြာ ေရြးခ်ယ္သြားခ်ိန္မွာေတာင္ ကြ်န္မမွာ မၿပတ္သားႏိုင္ေသး။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကံၾကမၼာ အခ်ိန္တန္လာသည္
ဆိုရေလမလား။ Settle က်ၿပီးသူငယ္ခ်င္းက သူ႔ေအာက္က လစ္လပ္ရာထူး အတြက္ ေထာက္ခံေပးမည္။ လာခဲ့လိုက္ဆိုသည္။
အလုပ္ေနရာက ေသခ်ာေနၿပီမို႔ ကြ်န္မ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားမေတြး။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္းႏိုင္ငံေလးကို ေရာက္ေနမွန္း ကြ်န္မ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွ တဆင့္ သူမ သိေတာ့ လိပ္စာေမးၿပီး
အေၿပး လာေတြ႔သည္။ မုန္႔၀ယ္ေကြ်းသည္။ သူမ ကူညီႏိုင္မည့္ အရာ ေမးသည္။ ကြ်န္မ ပစ္ပစ္ခါခါ ေက်ာခိုင္းထားဖူးသည့္ သူမကို တအံ့တၾသေငးၾကည့္ေန မိေသာ
ကြ်န္မကို
" ဒီလိုပဲ ... ခံစားတတ္လာလိမ့္မယ္။ အရင္က မခင္ခဲ့လဲ၊ မကြ်မ္း၀င္ခဲ့လဲ ကိုယ္ရွဴ ခဲ့ဖူးတဲ့
ေလတခ်ိဳ႕ သူလည္း ႐ွုိက္ခဲ့ဖူးပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္လံုေလာက္ၿပီ။ " ထိုစကားကို
ခုတိုင္ မွတ္မိေနေသးသည္။
ဖုန္းစဆက္သူက သူမသာၿဖစ္ၿပီး ေသာၾကာညေနခင္းတုိင္း ဆံုရန္ခ်ိန္းသူကလည္း သူမသာ
ၿဖစ္သည္။
ေမာင္ႏွမမ်ားေသာ မိသားစု၏ အၾကီးဆံုးသမီးမို႔ မိသားစု၏ဂရုစိုက္မွု၊ အလိုလိုက္မွုအားလံုး
အငယ္ေတြကို ဦးစားေပးခဲ့ရေသာ၊ ေမတၱာႏို႔ရည္ကို မစို႔မပို႔ေသာက္သံုးခဲ့ရေသာ သူမ၏
ေနာက္ခံကို သူမ၏မွ်ေ၀မွုမ်ားမွ ခပ္ပါးပါးပံုေဖာ္ မိလာခ်ိန္မွာ ေနၿပည္ေတာ္မွာတုန္းကလို
သူမကို အၿမင္ကတ္သည့္ေနရာမွာ ကရုဏာ စိတ္က အစား၀င္လာသည္။ ကြ်န္မက
သူမ အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုယ့္ကိုအသိမေပးဘဲ တစ္ေနရာ ရာလည္ပတ္လွ်င္ၿဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္
ေတြ႔ဆံုပြဲလုပ္လွ်င္ၿဖစ္ေစ မည္သို႔မွ် မေနေသာ္လည္း ကြ်န္မ
သူမကို
မေခၚဘဲ တစ္ေနရာရာသြားမိလို႔ တစ္နည္းနည္းၿဖင့္ၿပန္သိလွ်င္ သူမက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္။ အနည္း ငယ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ေသာ္လည္း
လူ႔သဘာ၀ကိုက ကိုယ့္ကိုေနရာေပးလွ်င္၊ တြယ္တာလွ်င္ သေဘာက် တတ္ၾကသည္ေလ။
တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ၿမင့္မားေသာ ပညာတို႔ကိုသင္ခ်င္သည့္
သူမ၊ သူတကာထက္ ေရွ႕ ေရာက္လိုေသာ သူမ၊ ကြ်န္မ ၿမင္ရသည္မွာ အားႏွင့္၀န္ မမွ်စြာ
ပင္ပန္းေကာင္းပင္ပန္းမည္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း သူမ အမွန္ တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနဖို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ဦး
အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာမ်ား တူတူသီဆိုလိုက္၊ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေဖးမလိုက္ၿဖင့္ ရာသီစက္၀န္းတစ္ပတ္ ၿပည့္သြားသည္။ ေတာ္သင့္ရံုေလာက္သာ မိဘဆီ ေငြၿပန္လႊဲရလွ်င္ ေငြေၾကး အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ စုမိၿပီးေလာက္သည့္
အခ်ိန္ ကာလမို႔ ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ေသာ္ က်ပ္က်ပ္တည္း တည္းမၿဖစ္ေသာ္လည္း မိသားစုကို ငဲ့ရသည့္သူမ
အဖို႔ ဒုတိယ ရာသီစက္၀န္း တစ္ပတ္စာေလာက္ ေစာင့္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ သိၾကားမင္းဆင္း တားလွ်င္ေတာင္
မၿဖံဳမည့္ သူမက သူတို႔ႏုိင္ငံအသိ အမွတ္ၿပဳ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္မွ မကိုင္ထားလွ်င္ မည္မွ်အရည္အခ်င္း ရွိရွိ
ေနာက္တန္းကေနာက္တန္း ဆိုသည့္စကားကုိ ကြ်န္မ မၿငင္းႏိုင္။
သူမ ေက်ာင္းတက္သည့္အခါ ခပ္စိတ္စိတ္မဆံုၿဖစ္ေတာ့ဘဲ
ခပ္က်ဲက်ဲသာ ေတြ႔ႏို္င္ေတာ့သည္။ တစ္ပတ္ တစ္ပတ္တင္လိုက္ရသည့္ Assignment မ်ား၊ တစ္လတစ္လေၿဖလိုက္ရ သည့္ Tutorial မ်ား၊
ဦးေဏွာက္ေပါက္ထြက္ေတာ့မည္။ စာေမးပြဲမေၿဖခင္ ရူးသြားႏိုင္သည္။ ဖုန္းထဲမွလည္း ညည္းသည္။ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားလည္းရသည္။ က်န္းမာေရး မေပါ့ဆရန္လည္း ကြ်န္မက
တဖြဖြ သတိေပးရသည္။
တစ္ဖက္က သူမ ထိုသို႔ထိုႏွယ္ စိတ္ဖိစီးေနခ်ိန္၌ သည္ဘက္မွ ကြ်န္မကလည္း ၾကိဳတင္
ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးၿဖစ္ သည့္တိုင္၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ အသင့္ၿပင္ထားၿပီးၿဖစ္သည့္တိုင္ သည္ႏိုင္ငံသူ
ႏိုင္ငံသားမ်ားဆီမွ အၾကင္နာ တရားကို ငံ့လင့္ေနမိ၍ ကိုယ္ဘာသာ ေဒါသထြက္ေနရသည္။ အခ်ိန္ကာလ သည္မွ်ၾကာေအာင္ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့သမွ်
အေကာင္းခ်ည္းရလာဘ္မွာ တခါတရံ ခြ်တ္ေခ်ာ္မွုအတြက္ ကြ်န္မကို
နားလည္ေပးေစခ်င္သည္။ တစ္ခ်ိန္က မက္မက္ ေမာေမာလုိခ်င္ခဲ့ေသာ ေငြေၾကးအတိုင္းအတာကိုလည္း
မိဘဆီလႊဲႏိုင္သည့္နည္းတူ ေသဆံုးသြားသည့္ တက္ၾကြမွုမ်ား၊ ၿမဳပ္ႏွံလိုက္ရသည့္ လတ္ဆတ္မွုမ်ားကို
တမ္းတေနမိသည္။
"
ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္တာလဲ။ ဘာကိုေတာင့္တေနတာလဲ။ လိုခ်င္တဲ့ေငြေၾကး သူတို႔ဘက္က
ပံုေပးထားၿပီးၿပီ။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ေပးဆပ္သင့္သေလာက္ေပးဆပ္ၿပီးၿပီ။ ဘာကိုထပ္ၿပီး
လိုခ်င္ေသးတာလဲ။ "
" ေမတၱာလား၊
အၾကင္နာလား၊ ဂရုစ္ိုက္မွုလား၊ ဒီ type ဒီ standard ကို သိေနရဲ့သားနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသး တယ္ဆိုရင္
ေမွ်ာ္လင့္သူ အလြန္လား၊ မေပးသူအလြန္လား။ "
"
ဘာအတြက္ၾကိဳးစားေနတာလဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္ၾကိဳးစားေနတာလဲ။ ကိုယ့္ေလာဘက ကိုယ့္ကိုၾကိဳး ကိုင္ေနတာ။
အေရးၾကီးဆံုးက ပိုက္ဆံလား။ ပိုက္ဆံေတြေတာ့ စုမိလာပါရဲ့။ ပညာပိုင္းမွာ လဲ
ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အၾကံဳေတြရလာပါရဲ့။ တစ္ခ်ိန္ ဒါေတြကို တမလြန္ဆီ သယ္သြားႏိုင္မွာမို႔လား။
"
သည္ၾကားထဲ
သူမက လစာသာသည့္ အလုပ္ကုိ ခုန္ကူးလိုက္ေသးသည္။ ကြ်န္မ အေနႏွင့္ ေက်ာခိုင္း ထားခဲ့ေတာ့မည္ေတြးလိုက္၊
မက္ေမာေလာက္စရာ အခြင့္အေရးမ်ားက လွမ္းဆြဲ ထားလိုက္၊ လံုးလည္ ခ်ာလည္ သံသရာလည္ရင္း
မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ေသး။ ဆန္႔တငင္ငင္ ကြ်န္မ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို တိခနဲၿပတ္က် သြားႏိုင္မည့္
ဓားသြားကို သူမက ဒုတိယႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေၿဖ အၿပီးမွာ ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။
" အေမွာင္မပါရင္ ညက
သူ႔ဘာသာရပ္တည္မေနႏိုင္ဘူးလား။ "
သူမ ရူးေသြးေခ်ၿပီဟု ကြ်န္မ ေတြးလိုက္သည္။
" လံုးလံုးလ်ားလ်ားရူးသြားရင္လည္းေကာင္းသား။
ခုဆိုေမွာင္လာမွာကို စိုးထိတ္ေနၿပီ ခ်ိဳ ရယ္ … မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္လို႔ အေမွာင္ကမာၻထဲေရာက္သြားတိုင္း
ၿမင္မက္မဲ့ အိပ္မက္ေတြ ကို … "
" အိပ္မက္ထဲမွာေလ ေဖေဖက လက္ယက္ေခၚေနတာ။
မ်က္ႏွာကလည္း ေဖြးစြတ္လို႔။ ေဖေဖ့ဆီေၿပးသြားေလ ေဖေဖကေၿခလွမ္းဆုတ္သြားေလေလ …
အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေမး ေတာ့လည္း ေနေကာင္းတယ္ စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့။ "
"
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ့ လြင္က လြင္တို႔အိမ္တံခါးကိုေခါက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွမၾကား ဘူး။
အဲလို ဆင္တူအိပ္မက္ေတြရက္ဆက္လာေတာ့ ေမွာင္လာမွာကို ေၾကာက္ေနမိေရာ။ "
"
ၿပီးေတာ့ မက္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ၿပန္တဲ့လမ္းကိုေတာင္ လြင္က မမွိတ္မိဘူးတဲ့ေလ။
"
ကြ်န္မအတြက္
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံဆူသြားသည္။ ကြ်န္မ အလုပ္ထြက္စာ တင္ေတာ့ သူေဌးကတားသည္။
ဘ၀ အာမခံခ်က္၊ တက္လမ္း၊ ကြာၿခားမွုကို ဇယားဆြဲယွဥ္ ၿပသည္။ စကား လံုးႏွင့္ဆြယ္သည္။
ေငြေၾကးႏွင့္ မွ်ားသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကြ်န္မ မိဘ
အရိပ္ေအာက္ ၿပန္ခို၀င္ခဲ့သည္။
တခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔ေတြေ၀ေနသည့္ အရာကို ကြ်န္မ ရဲ၀င့္သြားသည့္အတြက္ ေထာမနာ ၿပဳၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ လည္းအားက်ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က မိုက္ရူးရဲဆန္လိုက္တာဟု အၿပစ္ ဆိုခ်င္ၾကသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မ ေရြးခ်ယ္မွုအတြက္
ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။
@@@@@
ကြ်န္မႏွင့္သူမ
ေရေၿမၿခားသြားေသာ္လည္း ဆက္သြယ္မွုၾကိဳး ၿပတ္မသြားခဲ့ၾကေခ်။ သံုးပတ္ တစ္ခါ သို႔မဟုတ္
တစ္လတစ္ခါ လူခ်င္း မေတြ႔လွ်င္ေတာင္ စာအသြားအလာ(Email) ခ်န္ခဲ့
ၾကသည္။ သူမ ဂုဏ္ထူးမ်ားၿဖင့္ မာစတာဘြဲ႔ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း သိရတုန္း ကလည္း ကြ်န္မ သူမႏွင့္ထပ္တူ ၀မ္းသာရ သည္။
ရာထူးေတြ တဆင့္တဆင့္ၿမင့္၊ လစာေတြ တစ တစတက္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ပိုလာ ကာ ေအာင္ႏိုင္ ၿခင္းအလံတိုင္
စိုက္ထူႏိုင္ၿပီဆိုတုန္းကလည္း မုဒိတာ ပြားရသည္။ " အိပ္မက္ေတြ မက္တုန္းပဲလား " ေမးေတာ့ " အသားက်ေနပါၿပီ။
" ဆိုတဲ့သူမကို " တရားနာ၊ သတိပဌာန္ကို အေလ့ အက်င့္လုပ္ " ဟု စိတ္ပူပင္စြာ
သတိေပးခဲ့ေသးသည္။ အလွုပ္အေရြ႕၊ အတက္အဆုတ္ ၿငိမ္ေသာ ကြ်န္မ အေၿခအေနထက္ သူမ အေနအထားကိုသာ
ေၿပာၿဖစ္သည္ကမ်ားသည္။ ေဟာ .. ခု သူမႏွင့္ၿပန္ဆံုရေတာ့မည္။
" ဘယ္လို လြင္ ... ကိုယ္ရွဴ ခဲ့ဖူးတဲ့ေလကို ၿပန္ရွဴ ရတဲ့ ခံစားခ်က္
..."
သူမ လက္မေထာင္ၿပသည္။
" ေမးလ္ထဲမွာ သတင္းေကာင္းေၿပာမယ္လို႔ ေရးထားတာ ... ဘာမ်ားလဲ ေယာက်ာ္းယူ
ေတာ့မို႔လား။ "
" ဟာ .. ဟ မဟုတ္ပါဘူး ခ်ိဳ ... လြင္ အၿပီးၿပန္လာတာ။ နယ္ၿပန္ၿပီး မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ပဲ
လုပ္ကိုင္စားေတာ့မလို႔ ..."
" ခ်ိဳေရာ ... အရင္စိတ္ကူးခဲ့ဖူးသလုိ စားပင္သီးပင္ေတြစိုက္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေပါ့။
"
ကြ်န္မ ေလးတြဲ႔စြာ ေခါင္းယမ္းၿပလိုက္သည္။
" ခု TOFEL ေၿဖဖို႔ သင္တန္းတက္ေနတာေလ။ "
" TOFEL ..."
သူမ သံေယာင္လိုက္သည္။
" ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ..."
" TOFEL ပါဆုိ။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္မလို႔ေပါ့။ "
" ေက်ာင္း ..."
သူမ သံေယာင္လိုက္ၿပန္သည္။
" အဲလိုမၾကည့္နဲ႔ ... လြင္။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။ ဘာအတြက္လဲ။ ကိုယ့္မွာအေၿဖမရွိဘူး။
ေနာင္လဲအေၿဖရွိလာ၊ မရွိလာ မေသခ်ာဘူး။ "
ကြ်န္မႏွင့္သူမၾကား တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကသည္။
ကြ်န္မၿဖစ္ေစ၊ သူမၿဖစ္ေစ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေစ ... လည္ပတ္မွု စက္၀ိုင္းအတြင္းမွ
ရုန္းထြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု တပ္အပ္ေသခ်ာမေၿပာႏိုင္ေပ။
ရင္ၿငိမ္းသူ(ေမာ္လၿမိဳင္)
4.12.2013(Wednesday),
2:18 PM
ဇြန္ ၂၀၁၄ ေရႊအၿမဳေတ မဂၢဇင္း
